Γιορτή περιμέναμε και γιορτή ζήσαμε. Και το review θα ήταν άρτιο, αν μόνο γράφαμε στίχους αυτών των δύο ποιητών του σήμερα, του Αγγελάκα και του Παυλίδη. Οι συναυλίες μας φέρνουν πάντα κοντά αλλά live σαν του Σαββάτου ενώνουν και το σώμα και τον νου μας, σε γιορτές που έχουν και χαρά και λύπη και ελευθερία και συνειδητοποίηση και θυμό και αγανάκτηση και έρωτα.
Από το Παιδί- Τραύμα φαινόταν ότι η βραδιά θα είναι σπουδαία. Γιατί μετά από τη μεγάλη μας παύση από την κοινωνική ζωή, ο κόσμος μαζεύτηκε ξανά τραγουδώντας και χορεύοντας, διψώντας για αγκαλιές και επαφή. Ο Παυλίδης βγήκε όταν ακόμα είχε φως, και όπως και στην προηγούμενη φορά, μας προθέρμανε. Ξετρελάθηκα με τους Hotel Alaska, είναι μια μπάντα που πραγματικά κάνει εξαιρετική δουλειά, ξανανιώνει τα κομμάτια του Παυλίδη. Η εκδοχή του “Ρίτα” ήταν μια τέτοια στιγμή, που ακούς ένα αγαπημένο τραγούδι και ευχαριστιέσαι που το απολαμβάνεις φρέσκο! Έπαιξαν και το “Η Νέα Βαρβαρότητα” που έβγαλαν με τον Αγγελάκα, αλλά μετα λύπης μας το έπαιξε μόνος του και δυστυχώς δεν έσμιξαν καθόλου ούτε αργότερα με τον Αγγελάκα on stage. Αυτό είναι και το παράπονο της βραδιάς. Ο Παυλίδης ήταν κάπως διαφορετικός αυτή τη φορά. Έχει χάσει λίγο τη.. “βρωμιά” στη χροιά του, σαν να προσπαθούσε να κάνει κάτι καινούριο και διαφορετικό και να μην του έβγαινε, κάτι στην φωνή του δεν είχε αυτό που αγαπάμε, κάτι δεν πήγαινε καλά. Όμως αυτό δεν το ενστερνίζονται όλοι, γιατί το κοινό του Σαββάτου τον αποθέωσε. Και να σου πω και κάτι, η γλυκύτητα αυτού του ανθρώπου, το σκοτάδι που φωτίζει με χίλιες λέξεις, φτάνει για να μένεις κολλημένος μαζί του σε κάθε του βήμα.
Και ύστερα Γιάννης Αγγελάκας. Βγήκε δέκα και μισή και κατέβηκε από το stage δύο ώρες μετά. Δεν το αφήναμε εμείς, δεν μπορούσε κι εκείνος να αποχωριστεί αυτή τη γιορτή που γινόταν. Οι 100°C ταιριαστοί γι ακόμα μια φορά και δεν γίνεται να μην σχολιάσουμε τον εξαιρετικό κιθαρίστα τους, τον Αλέξανδρο Κόντζογλου που μας άφησε άφωνους. Δικαιοσύνη, Αιρετικό κι αυτές οι Τηλεντρόγκες που όταν τ’ακούς ζωντανά είναι από τα καλύτερα τραγούδια του Αγγελάκα. Ακούω την αγάπη, Άγρια των άστρων μουσική, Σαράβαλο, Σιγά μην κλάψω και η Πλατεία Νερού πήρε φωτιά. Άναψαν καπνογόνα, ανάψαν κι οι ψυχές μας και φώτισαν τη νύχτα που ΄χει πέσει τόσα χρόνια. Χορέψαμε και τραγουδήσαμε και γίναμε μούσκεμα και αγκαλιαστήκαμε και βραχνιάσαμε. Στο encore έπαιξε πέντε κομμάτια, κανείς δεν μπορούσε να φύγει. Θα ανατέλλω και Ταξιδιάρα ψυχή για το τέλος, που το είπαμε μόνοι μας. Εκείνος ήταν μπροστά και χτυπούσε παλαμάκια συγκινημένος. Είναι ο χαμένος που τα παίρνει όλα, είναι αυτός που δε θυμάται αν έζησε σ’εκείνο το σπίτι που γιάτρευε την λύπη του, εκείνος που μεθάει, θυμάται και γελά. Υπέροχος, αιρετικός και πάντα παρών, με τα λόγια του και τη μουσική του να συνοδεύει τις στιγμές μας.
Να πληθαίνουν τα βράδια αυτά, ευχόμαστε, να βρίσκουμε πάντα τρόπο να συναντιόμαστε σε τέτοιες συνθήκες, να φωνάζουμε τους πόθους μας, να ενωνόμαστε. «Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει κι όλο στην αρχή γυρνάει πού θα πάει θα ξεκολλήσει κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι’ αλλού θα ροβολήσει». Άντε και στα επόμενα!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Ευχαριστούμε το Release Athens Festival για την παραχώρηση των φωτογραφιών
