Όταν αγαπάς μια μπάντα, το μόνο που σε νοιάζει είναι να τη δεις live. Να ακούσεις τα rifakia της, να τραγουδήσεις δυνατά τους στίχους της, να δεις τα μέλη της να χαμογελούν πονηρά μεταξύ τους όταν γουστάρουν να σολάρουν, να ακούσεις αυτό το τετριμμένο, κλασικό κι αγαπημένο «thank you, we love you guys»! Την Παρασκευή, το ισόγειο μέρος του Fuzz ήταν γεμάτο με τέτοιο κόσμο. Τους fans των Underground Youth!
You made it baby, για αρχή και ο Craig Dyer στη θέση του frontman, το έτερον ήμισυ (Olya Dyer) στα βαθιά για backround, Mark Vernon την κιθάρα και στα πλήκτρα προς το τέλος, Max James στο μπάσο –δεν γίνεται να μην τον ξεχωρίσεις. Δεν είναι τυχαίο που οι Underground Youth έχουν πιστό κοινό. Ακόμα κι αν οι επιρροές τους είναι ξεκάθαρες και μπορείς να ξεχωρίσεις τη shoegaze να μπλέκεται με λίγο psychedelic χωρίς να μπορείς να πεις με σιγουριά τι είδους μουσικής ακούς (sic), ακόμα κι αν το set up τους, δεν είναι και τίποτα φοβερό βρε παιδί μου, ακόμα κι αν πολλοί θα άκουγαν το ίδιο αποτέλεσμα σε όλους τους δίσκους, αυτοί οι Άγγλοι σε κερδίζουν παραμένοντας αυτό που αγάπησες εκεί στα τέλη των ‘00s· μουσικοί με πάθος γι αυτό που κάνουν.
Ξεκάθαρα ο καινούριος τους δίσκος διαφέρει με τους προηγούμενους ως προς τη λυρικότητά του. Αν ακούσεις το Alice στο Spotify, θα νιώσεις μια ανατριχίλα από τα πλήκτρα, και όλο το What Kind of Dystopian Hellhole Is This? χαρακτηρίζεται από μια Bauhaus διάθεση. Το θέμα είναι ότι σ΄αυτό το live τους δεν φάνηκε και πολύ αυτό το στοιχείο αν εξαιρέσεις τη φωνή του Dyer που δίνει τη γκοθίλα στην μπάντα. Πηγαίνοντας από την shoegaze στην grunge και τούμπαλιν, χάθηκε κάπου αυτό το αιθέριο στοιχείο, το σκοτάδι του δίσκου. Φυσικά ήταν απολαυστικοί, αλλά σαφώς δεν απόδωσαν το δίσκο στην αυτούσια μορφή του. Ήταν περισσότερο φασαριόζοι παρά dark.
Εννοείται πως το Fuzz είχε περισσότερο κόσμο από την τελευταία φορά που μας επισκέφθηκαν και εννοείται πως όταν η μπάντα παραδοσιακά βρέθηκε ανάμεσά μας, τα i-phone πήραν φωτιά! Πιστεύω πως πια αυτή η εικόνα με τις αναμμένες οθόνες λειτουργεί σαν ένα diy φωτορυθμικό και ίσως μετρώντας τα rec να αναγνωρίζει κανείς πόσο γαμάτη είναι η μπάντα! Δε συμφωνείς;
Έπαιξαν περίπου μιάμιση ώρα, ξαφνιάζοντάς μας στο μέσο περίπου της συναυλίας όπου μας χαιρέτησαν σαν να έφευγαν! Όμως, επανήλθαν δυναμικοί, με πολύ ωραίο ήχο και κράτησαν το ενδιαφέρον μας μέχρι τέλους! Λες την επόμενη φορά να μη βρίσκουμε εισιτήριο να μπούμε; Δεν θα μας ξάφνιαζε ιδιαίτερα!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
