Μην αναρωτιέστε αν γίναμε μέτοχοι στην εκκλησία του Αγίου Παύλου. Όλο και περισσότερα lives λαμβάνουν χώρα, και αναπόφευκτα, παραμένουμε πιστοί θεατές στην κατανυκτική ατμόσφαιρα που προσφέρει η επιβλητική, ψιλοτάβανη, βγαλμένη από νουάρ θρίλερ, Αγγλικανική.
Σε αυτήν την ημιφωτισμένη αίθουσα με τα στασίδια και τα κεριά, ταίριαξε απόλυτα ο Gadless. Η γοητεία του έγκειται από τη μία στην αφέλεια και το άγχος που έχει επί σκηνής, που θυμίζει σχολιαρούδι που σύντομα θα καταλάβει το stage και θα αφήσει άφωνο το κοινό, κι είναι αυτό που βγάζει μια ζεστασιά απαράμιλλη. Από την άλλη, η ιδιαιτερότητα της χροιάς του χρωματίζει τη μελίρρυτη κατά τ’ άλλα μουσική του, με ένα δυναμισμό που ξεχωρίζει. Όπως καταλαβαίνετε, στην unplugged μορφή του εγχειρήματος μέσα στην αμήχανη σιωπή της Αγγλικανικής, έδεσε το γλυκό.
Gadless στην εκκλησιά. Ειρωνία; Κι όμως, αρμονία! Σεμνός και απλός, με μια κιθάρα στα χέρια, και μία στο stand για να τις εναλλάσσει (ακουστική και κλασική) , μία ακόμα ακουστική , ένα βιολί και λίγο πιάνο, έπαιξε κομμάτια δικά του και, φυσικά, covers αγαπημένων επιτυχιών, με το δικό του μοναδικό τρόπο. Δίπλα του, από τη μέση της συναυλίας και μετά, ο χείμαρρος που ακούει στο όνομα Lou Is και συνεπαίρνει με το ερμηνευτικό της ταλέντο και τα ξεχωριστά φωνητικά της.
Jesus to a child, Back to you, Disarm, Confide in me και φυσικά Love you like a fool, Afraid.. Περίπου μιάμιση ώρα γλυκύτητας και ηρεμίας στην καρδιά της Αθήνας, που τελείωσε με το υπέροχο Mystery of love του Sufjan Stevens. Θα σταθώ λίγο εδώ, γιατί πρόκειται για το soundtrack του Call me by your name, όπου έρωτας, τέχνη και ζωή φτιάχνουν το μαγικό τρίπτυχο. Δεν γνωρίζω αν η επιλογή του κομματιού έγινε λόγω της ταινίας, όμως στο νου μου στροβιλίζεται η σκέψη, ότι αυτό το τρίπτυχο είναι η αγία τριάδα του καλλιτέχνη που διέπεται από αγάπη και σεβασμό προς τη σημασία της.
Τέτοιος είναι ο Gadless. Και ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιοι εκεί έξω.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”39″ gal_title=”Gadless”]
