Αν το Σεπτέμβρη γέμισαν την Τεχνόπολη, το Σάββατο μάζεψαν το διπλάσιο κόσμο –καμιά 12αριά χιλιάδες- κι έπνιξαν την Πλατεία Νερού στις αναμνήσεις. Οι εναπομείνoυσες νότες που ακόμα αντηχούν τη γενιά των τωρινών 30άρηδων-50άρηδων, τα Ξύλινα Σπαθιά και οι Τρύπες που εξελίσσονται against all odds, ο Παύλος και ο Γιάννης που παραμένουν λατρεμένοι, γέμισαν το stage χαρίζοντάς μας 4 ώρες μουσικής αγαπημένης.
Η απορία του τι θα παίξουν, αν δηλαδή θα πάει ο Αγγελάκας προς τον Παυλίδη ή το αντίστροφο, λύθηκε από τις πρώτες τους κοινές στιγμές επί σκηνής: δεν έχει και πολύ σημασία. Ένας ταξιδιάρης ονειροπόλος κι ένας δυναμικός αιρετικός τραγούδησαν μαζί, στίχους που μιλάνε χρόνια στην «ψιλή μαρίδα» που βράζει το αίμα της. Έπαιξαν μουσική που σε προετοιμάζει «για νέα ήττες, για νέες συντριβές», και «χωράει πυρκαγιές σε σπιρτόκουτα». Γι αυτό το live ήταν κατάμεστο, με φωτοβολίδες, αγκαλιές και πολύ χορό, με χαμόγελα, με παλιές αγάπες και καινούριες αρχές.
Ο Παυλίδης πιο ήπιων τόνων, έμοιαζε να μας κάνει διάλειμμα για να πάμε να πάρουμε μπύρες ή να κλέψουμε κάνα ιδρωμένο φιλί, ενώ ο Αγγελάκας πολύ πιο δυναμικός, γέμιζε με ένα νεύμα όλο το stage, έδινε έναν παλμό αξέχαστο. Ήταν πολύ πιο προετοιμασμένοι από την περσινή τους κοινή εμφάνιση, με αδιαμφισβήτητα περισσότερες πρόβες και , φυσικά, τη «Νέα Βαρβαρότητα» όπου οι εικόνες του Παύλου και η αιχμηρότητα του Γιάννη συντάχθηκαν με τον πιο πετυχημένο τρόπο.
Όταν υπάρχει το παλιό και να αναβιώνει με τέτοιες συμπράξεις αγάπης, αλληλεγγύης και έρωτα για τη μουσική και το μοίρασμά της, δίνει σκυτάλη στους επόμενους. Ξέρεις, έτσι ακομπλεξάριστα. Γι αυτό και τελείως αναπάντεχα, τη συναυλία άνοιξαν οι Lip Forencics, που δεν προλάβαμε να απολαύσουμε στο Release λόγω τεχνικού προβλήματος της Viva. Κι έτσι – αφού πρώτα κάνουμε μια νοερή υπόκλιση σε κάτι τέτοιες παραγωγές- να σας πούμε ότι τα παιδιά τα έδωσαν όλα και αντιληφθήκαμε μιαν υπόσχεση για πολλά ακόμα τέτοια live τους. Όταν βλέπεις φανατικό (ελληνο)ροκά να γουστάρει με electronica, που του ‘σκασε από το πουθενά, καταλαβαίνεις ότι παίζει κάτι πολύ καλό.
Και εις άλλα με υγεία!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”57″ gal_title=”paulidis aggelakas”]
