Είναι η μπάντα, η φτιαγμένη για live. Στην τελευταία τους εμφάνιση στο Gazarte είχα γράψει ότι «αν κάποτε, κάποιο καμπαρέ πάρει το όνομά τους δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση», και θα το επαναλάμβανα ευχαρίστως μετά τη σαββατιάτικη performance τους στο Fuzz, με περίπου 700 άτομα στο κοινό. Είναι αυτό το καλλιτεχνικό βλέμμα του Γάλλου αρτίστα, που βάζει τη βρετανική και την αμερικάνικη mainstream στα café που χαζεύεις στις ταινίες, με bossa nova και bluegrass που κάπως σε γλυκαίνει, κάπως σε ανάβει, κάτι σου κάνει.
Love Comes In Spurts, από Richard Hell και The Voidoids, Metal από Gary Newman, No one is Receiving , όπου ο Brian Eno πήγε περίτεχνα από τη φανκιά στη bossa nova και μια ντελικάτη ερμηνεία του All The Cats Are Grey των Cure, με την ακουστική κιθάρα να ξυπνάει τον Robert Smith από το μοιρολόι – no offence. Εκεί που μας εξέπληξαν ήταν, φυσικά, στο I Wanna Be Sadated των Ramones. Από το 1-2-3-4 punk μονοπάτι που λίγο πολύ έχουμε όλοι περπατήσει, ξεστρατίσαμε στο νωχελικό των Nouvelle Vague.
Μεγάλες στιγμές εννοείται στο Human Fly των The Cramps όπου κάτι το ποτό, κάτι ο ήχος του theremin, κάτι η Élodie Frégé που έδωσε κανονική παράσταση αυτή τη φορά, το σκηνικό θύμισε ιστορία των Tiger Lillies και των Dead Brothers (οι οποίοι έρχονται στις 15 στο Fuzz, μην ξεχαστείτε). Και το highlight της βραδιάς, το I just Can’t get Enough, όπου ο ντράμερ τους ήρθε κοντά μας και μαζί με όλη την μπάντα, έληξε το κομμάτι με..σάμπα! Σαφώς πιο φαντασμαγορικό από την ηχογραφημένη version.
In a Manner Of Speaking, Melt with you, Teenage Kicks, Last Dance.Τι κι αν τους έχουν σούρει τα εξ αμάξοις για τις διασκευές τους –ως και ο Jello Biafra παραπονέθηκε-, τι κι αν το ‘καναν και λίγο supermarket τότε που έκαναν μουσική για διαφημίσεις, τι κι αν ο καινούριος τους δίσκος δεν είναι η έκπληξη του αιώνα; Παραμένουν απολαυστικοί, πώς να το κάνουμε; Με αυτή την απίστευτη σεξουαλικότητα των κοριτσιών των Nouvelle Vague στον πρωταγωνιστικό ρόλο που ντύνει κάθε φορά την παρουσία τους και χαρακτηρίζει το feeling των συναυλιών τους. Sexy lounge, θα τους χαρακτηρίζαμε.
Είναι δεδομένο ότι οι cover μπάντες θα βρίσκουν πάντα μέρος να παίζουν και κοινό που να θέλει να ακούσει. Ζουν, όμως, περισσότερο αυτές που θα ταξιδέψουν στην ιστορία της μουσικής και σε διαφορετικές κουλτούρες, και θα δέσουν τις συνθέσεις τους με λίγο χιούμορ, με λίγο μεράκι και τελικά θα φτιάξουν ωραία μουσική. Τέτοιοι είναι οι συγκεκριμένοι.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”33″ gal_title=”Nouvelle Vague”]
