Ώρα 20:45, βράδυ Σαββάτου και το Gagarin205 έχει ήδη αρχίσει να γεμίζει. Ο μισός κόσμος φτιάχνει τα πρώτα πηγαδάκια και ο άλλος μισός χαζεύει προς την σκηνή με τα όργανα της μπάντας του Παιδιού Τραύματος. Ο εξοπλισμός του Pan Pan έχει διασκορπιστεί στον χώρο του stage, που υποδεχόταν για δεύτερη φορά το συγκεκριμένο double bill, σε μια δεύτερη στην σειρά sold out εμφάνιση των δύο σχημάτων.
Ξεκίνημα με το Παιδί Τραύμα και την μπάντα του, που βγήκαν με γκάζια στην σκηνή. Το ίδιο το Παιδί Τραύμα είχε μια θεατρική διάθεση που αποτυπωνόταν και στις επί σκηνής κινήσεις του. Αυτή η εμμονή που έχει με τον Παύλο Παυλίδη (ιδιώς με την εποχή που έβγαζε με τα Ξύλινα Σπαθιά την Ξεσσαλονίκη και το Μια Ματιά Σαν Την Βροχή), τόσο στην εκφορά των τραγουδιών, όσο και στις ενορχηστρώσεις, φαίνεται ότι λειτουργεί πολύ καλά και δημιουργικά για αυτόν. Σε αυτο βέβαια βοηθούν πολύ τα πλήκτρα της Emi Path, αλλά και η παρουσία του Δημήτρη Γρηγοριάδη στα τύμπανα και στα ηχητικά εφέ. Με ένα αρκετά χορταστικό σετ, η μπάντα κατάφερε να ζεστάνει τον κόσμο και να τον προετοιμάσει για αυτό που, εν τέλει, αποδείχτηκε το κυρίως πιάτο: τον Pan Pan.
Περασμένες 23:00 και βγαίνει ο Pan Pan (κατά κόσμον Παναγιώτης Πανταζής) με τους συνεργάτες του στο πάλκο, για να μας παρουσιάσουν μια επιλογή κομματιών από τις Φαντασμαγορίες του. Το μινιμαλιστικό setup επί σκηνής, δηλαδή τα μηχανήματα του Pan Pan, το drumpad του Γιώργου Λιγουριώτη (που είχε αναλάβει και κάποια από τα sfx), και τις Αδερφές Μητροπούλου στα φωνητικά, αποδείχτηκε το ιδανικό για την απόδωση του μουσικού οράματος του Pan Pan.
Ξεκίνημα, λοιπόν, με την Πλαστελίνη, και με όλο το Gagarin να χορεύει και να τραγουδάει. Με τον Pan Pan να γράφει χιλιόμετρα στην σκηνή, πότε περνώντας μελωδίες στο midi και πότε τραγουδώντας, την Λυγερή Μητροπούλου να χορεύει κάτι σαν τον χορό των εφτά πέπλων, την Καλλιόπη Μητροπούλου να κάνει επίδειξη των φωνητικών της ικανοτήτων και τον Λιγουρώτη να “δίνει” κυριολεκτικά το beat, το, γεμάτο ως τα μπούνια, Gagarin205 μετατράπηκε σε μια θάλασσα από κορμιά που κινούνταν δίχως σταματημό. Εξαιρετική και η επιλογή των special guest, δύο ακόμη ωραίες εκπλήξεις, με τις Nalyssa Green και τη Nefeli Walking Under Cover να προσθέτουν λίγα ακόμη drops, σε αυτό το οπτικοακουστικό κοκτέηλ με παγάκια, που γευόμασταν εκείνη την νύχτα.
Encore με ένα δεύτερο πέρασμα της Ανισόπεδης Ντίσκο, με όλο το καστ on stage και το κοινό από κάτω να παραληρεί, να κρατάει τα χέρια σηκωμένα στον αέρα, και τις δύο μπάντες να δείχνουν να αδυνατούν να πιστέψουν “πώς στο διάολο κατάφεραν να γεμίσουν το Gagarin205”. Η χαρά ήταν έκδηλη, ιδίως στο πρόσωπο του Pan Pan που είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Η επιτυχία του Pan Pan και των συνεργατών του, τελικά, ωφείλεται σε ένα ακριβώς πράγμα: στο ότι κατάφεραν, να περιγράψουν, να ψυχογραφήσουν και να αγγίξουν εκείνα τα παιδιά, που ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, κοινωνικού και βιολογικού φύλου, χρώματος και σωματικής κατάστασης, ποτέ μα ποτέ δεν ένιωσαν κανονικά.
“Μια ζωη απλός, μέτριος, κοινωνικός
Καμία φορά μα συνήθως λίγο πιο κλειστός
Δεν προκάλεσα και ήμουν σχετικά αποδεκτός
Μα δεν ένιωσα ούτε μια φορά κανονικός”
Υ.Γ. Ο συντάκτης του κειμένου έφυγε μετά το τέλος του live με ένα αίσθημα γαλήνης και απαράμιλλης διονυσιακής ηδονής. Μισή ώρα αργότερα, τον βρήκαν στο τιμόνι του αυτοκινήτου του, παρκαρισμένο σε ένα στενό μιας Αθηναϊκής συνοικίας, να μονολογεί: Echo Tides Echo Tides Echo Tides…
Κείμενο : Duke Zappa
Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι από την επίσημη σελίδα Παιδί Τραύμα στο Facebook (φωτό Ορ. Σεφέρογλου)
