Μια αίσθηση πλανάται στον αέρα ότι η metal επανέρχεται στη μόδα.. ή μήπως φταίει ότι οι μεταλλάδες είναι οι πιο true fans από εκείνους όλων των άλλων ειδών; Δεν ξέρουμε..θα δείξει!
Εννέα στα δέκα metal live πάντως, δεν σε απογοητεύουν. Ακόμα, δηλαδή, κι αν η δίκασι δεν είναι ο αγαπημένος σου ήχος, θα περάσεις ωραία. Γιατί οι metal μπάντες το ζουν! Και το κοινό νιώθει πάντα τα vibes του stage.
Οι Paradise Lost, λοιπόν, έγιναν 30 και ήρθαν –και πάλι!- στην Αθήνα, φέρνοντας μαζί τους τα παλιά τους αργόσυρτα βαριά doom metal κομμάτια τους, τα ενδιάμεσα που συνοδεύτηκαν με τις αλλαγές και στο προσωπικό τους στυλ αλλά και το περσινό τους Medusa με το οποίο επανήλθαν στο pure αγαπημένο metal τοπίο. Από το τελευταίο έπαιξαν 3 κομμάτια (Medusa, From the Gallows, Blood and Chaos), κάτι που εκτιμήσαμε ιδιαιτέρως, γιατί σε όλους μας αρέσει όταν μια μπάντα κάνει tour αλλά όχι απλά διαφήμιση του τελευταίου της album. Όταν αγαπάς θες το παλιό καλό staff που δεν σε προδίδει ποτέ!
Ψάχνοντας για τα highlights της βραδιάς, θα πούμε ότι το Erased, το As I Die και , φυσικά το Say Just words με το οποίο και μας αποχαιρέτησαν, έκλεψαν την παράσταση. Ήταν οι φάσεις όπου τα περίπου 2.000 άτομα που βρίσκονταν στο Academy κάνανε χαμό. Και μη φανταστείς καπνογόνα και τέτοια, αυτά στον Παυλίδη. Η metal κοινότητα έχει ξελαρυγγιάσματα, moshpit, handbanging και μπύρα. Διάλεξαν κομμάτια από όλη τους την πορεία και έφτιαξαν ένα εξαιρετικό flow στο setlist τους, που ικανοποίησε σίγουρα τους ταμμένους fans τους που τους γνώρισαν και τους αγάπησαν από εκείνο το Lost Paradise του ’90 και τους λατρεύουν ακόμα σε κάθε τους ανάσα.
Nick Holmes, Gregor Machintosh και Αaron Aedy στο stage. Εγγύηση, τι να λέμε. Τι κι αν έχασαν τα μαλλιά τους (εκτός από τον Machintosh που παραμένει λουκούμι), τι κι αν γέρασαν ολίγον τι, τι κι αν έγιναν κιόλας 30 χρονών, μην τους φοβάσαι! Παραμένουν ένα team που δεν ξεχνάς, που δεν σε απογοητεύει, που τελοσπάντων καρφώνεται στο κεφάλι σου και τρέχεις να το ακούσεις! Το τρίο στούντζες της metal έδωσε για άλλη μια φορά το «παρών!» και μας άφησε να περιμένουμε κι άλλο.
ΥΓ: Οι επαναλαμβανόμενες χριστουγεννιάτικες ευχές του Holmes μέσα στη μεταλο-μαυρίλα, πόσο crippy εν τω μεταξύ… Κι όμως, δεν μας χάλασε καθόλου!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”99″ gal_title=”Paradise Lost”]
