Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: το Release Athens είναι ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, δεδομένων των συνθηκών, προσμετρώντας και την έλλειψη φεστιβαλικών χώρων, και της μικρής «δεξαμενής» φεστιβαλικού κοινού στην Ελλάδα. Να πούμε ότι χθες, με σχεδόν 20 χιλιάδες κόσμο, όλα δούλεψαν ρολόι, και γι αυτό προτιμούμε τα live του Release. Αρκεί να πάμε μερικά χρόνια πίσω, στην επίσκεψη των Muse στο Eject, όπου με παρόμοια προσέλευση, είχαν τελειώσει τα νερά! Οπότε, μπράβο στην διοργάνωση. Good job!
Πάμε παρακάτω. Καλοκαιρινό απόγευμα στην Πλατεία Νερού σημαίνει ζέστη, έχει τσιμέντο κάτω παιδιά! Δεν θα ξανασχολιάσουμε γιατί ένα φεστιβάλ ξεκινάει νωρίς το απόγευμα και δεν περιμένει να πέσει ο ήλιος. Εμείς προλάβαμε να δούμε από την αρχή Κωνσταντίνο Βήτα, καθημερινή γαρ, εξαρτημένοι από το μισθό μας -ξέρεις- ε, αργήσαμε. Ο ΚΒ είναι γλυκύτατος, και πάντοτε φτιάχνει τη φάση, όπου κι αν εμφανιστεί live. Έπαιξε τα beat του, μας κούνησε, μας έβαλε στο mood. Το κακό ήταν ο ήχος, που για κάποιο λόγο είχε εξαιρετικά έντονα μπάσα. Στη μέση του set συνήλθε το πράγμα αλλά κατόπιν, και μάλιστα στα αγαπημένα tracks τύπου Κύμα, πάλι χάθηκε λίγο η μπάλα. Αλλά τον αγαπάμε και τον απολαμβάνουμε.
Thievery Corporation. Είμαστε τρία χρόνια χωρίς συναυλίες, παίξτε μας τα αγαπημένα μας, να γουστάρουμε! Προσωπικά, έχω λατρεία με τους Thievery, τους ακολουθώ παντού, είμαι groupie. Αλλά χθες, άργησαν να «μπουν». Βέβαια στο 45λεπτο έβαλαν φωτιά στο φεστιβάλ. Έχουν τέτοια ενέργεια και groove που δεν γίνεται να μην χορέψεις, να μην χαμογελάσεις. Ξέρουμε από χθες, ότι ο Zee Steele, ο performer που τουράρει για χρόνια με τους Thievery βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση (δες εδώ το λινκ ενίσχυσης), αλλά αυτό δεν πτόησε κανέναν από όσους ανέβηκαν on stage. Ήταν για ακόμη μια φορά υπέροχοι και ασταμάτητοι. Βγήκαν με το Sound the alarm να παίζει στα ηχεία και λίγο μετά η εκρηκτική Racquel Jones έκανε την έναρξη του live show. Με αρκετά από τα lοunge κομμάτια τους, συνέχισαν ως τις 9 και κάτι, και μετά ανέβασαν τα decibel και τον ρυθμό και μας απογείωσαν. Προς το τέλος και ειδικά στο Warning shots,είχε ξεσηκωθεί όλη η κατάμεστη Πλατεία Νερού.
Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί είχαμε την απορία, πώς γίνεται να είναι headliners οι Pet shop boys, και μάλιστα μετά από Thievery Corporation. Φυσικά είναι από τους παλαίμαχους της electro-synth pop αλλά, εκτός από τους ταγμένους fans τους, κανείς από τα 80’s δεν θα πίστευε αυτό που ζήσαμε χθες το βράδυ: από τα καλύτερα live του καλοκαιριού. Πολυπληθές, με πολύ καλό ήχο και με vibes και διάθεση που λίγες φορές βλέπουμε και βιώνουμε. Ο Neil Tennant και ο Chris Lowe εμφανίστηκαν αλά Ντενίση, αλλάζοντας τρεις φορές κοστούμια, σε ένα φαντασμαγορικό show, με φώτα και visuals και headpieces που θα μείνουν στην μνήμη μας. Εννοείται ότι υπήρχαν προηχογραφημένα parts, όπως συμβαίνει σε όλες της synth pop μπάντες, προφανώς!Domino Dancing, Heart, Always on my mind με τον κόσμο να αφήνει άφωνα τα PSBoys, It’s a sin, και για το encore West End Girls και Being Boring. Περίπου μιάμιση ώρα με ουρλιαχτά και χορό από όλες τις ηλικίες, και γενικώς μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό. Για τους fans που παραπονέθηκαν για μικρό setlist, να ενημερώσουμε ότι αυτό είναι το φεστιβαλικό τους set γι αυτό το tour. Και φυσικά άλλο Glastonbury, άλλο Release,μια μικρή υπενθύμιση για όσους έψαχναν τους χορευτές. Μπράβο στους Pet Shop Boys για το σθένος τους και για την performance τους, αν και θαρρώ πως η γενικευμένη στροφή προς τα 80s-90s ήταν το στοιχείο που τόσος κόσμος μαζεύτηκε και πραγματικά πέρασε υπέροχα στο χθεσινοβραδινό live-πάρτυ-ξεφάντωμα.
Ραντεβού αύριο με Iggy Pop! (πολλές πολλές καρδούλες!)
ΥΓ: Αν πρόσεξες μια ξινίλα για τους PSB, είναι γιατί όσο το stage προετοιμαζόταν για την εμφάνισή τους, στο wall προέδρευε η ουκρανική σημαία. Κι επειδή το review, ενέχει και την προσωπική άποψη και διάθεση του γράφοντος, θα αφήσω το πολιτικό μου σχόλιο, όσο πιο ταπεινά μπορώ. Το σύνθημα, σε μια ανθρώπινη κοινωνία είναι «όχι στον πόλεμο», και κυρίως «όχι στα συμφέροντα που προκαλούν θάνατο στον κοσμάκη κάθε εθνικότητας». Άλλωστε η μουσική πάντα ένωνε τους ανθρώπους, ποτέ δεν τους διαχώριζε σε έθνη και σύνορα-φυλακές.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
Ευχαριστούμε το Release Athens Festival για την παραχώρηση των φωτογραφιών των Pet Shop Boys
