Έχουν περάσει δύο (και πλέον) χρόνια από την αρχή της πανδημίας, από τότε που αλλάξαμε τρόπο ζωής και σταματήσαμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες -τουλάχιστον με τον τρόπο που πηγαίναμε παλιότερα. Το τελευταίο διάστημα, ευτυχώς, φαίνεται πως τα πράγματα αρχίζουν και παίρνουν το δρόμο τους καθώς το συναυλιακό καλεντάρι έχει γεμίσει!
Η πρώτη ημερομηνία που σημειώθηκε στο ημερολόγιο (από τις πολλές ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές) ήταν η 15η Απριλίου. Ο Steve Wynn επισκέφθηκε την Αθήνα για ακόμη μία φορά, στο Gazarte, για ένα solo ακουστικό σετ, παρόμοιο με αυτό που είχαμε παρακολουθήσει στις 19 και 20 Νοεμβρίου στο Tiki Bar, παρέα με τον Chris Cacavas.
Πολύ αγαπητός στο ελληνικό κοινό, χαίρει μεγάλης αποδοχής σε κάθε του επίσκεψη είτε μόνος του είτε με τους Dream Syndicate.
Τη βραδιά άνοιξαν, οι συνήθεις ύποπτοι για αυτή την περίσταση, Dustbowl. Πλέον έχουν στο ενεργητικό τους δύο opening στους Dream Syndicate και άλλα 2 στον Wynn.
Οι Dustbowl ανέβηκαν στη σκηνή στις 21.45 για να παίξουν ένα set με χαμηλωμένες τις εντάσεις, προσαρμοσένο στην περίσταση, το οποίο κράτησε περίπου 45 λεπτά.
Η εμφάνισή τους, πρώτη από τον Μάρτιο του 2019, βασίστηκε σε κομμάτια κυρίως του “The Great Fandango” (2016) αλλά και της τελευταίας τους κυκλοφορίας “The Story of Mr. Dandy Gasoline” (2019). Θα μπορούσαμε να πούμε πως φάνηκαν κάπως “μουδιασμένοι”, κυρίως στο ξεκινήμα, πιθανόν εξαιτίας της μεγάλης απουσίας τους από τη σκηνή. Με την ώρα πάντως, έβρισκαν καλύτερα τα πατήματά τους. Από το set τους, ξεχώρισα το “Gracious Exile”, “Sweet Flowers and Vine” και το “The Great Fandango”.
Μετά το διάλειμμα για τις απαραίτητες αλλαγές, και στις 22.45 στη σκηνή ανέβηκε ο Steve Wynn.
Ξεκίνημα με το “Follow Me” από το τρίτο προσωπικό του album “Fluorescent” και με όλα τα μάτια και τα αυτιά στραμμένα πάνω του. Τουλάχιστον στο μπροστά μέρος του χώρου που καθόμουν, δεν υπήρχε ούτε ψίθυρος ή κάποια συζήτηση. Ο κόσμος σιγοτραγουδούσε, κρεμόταν από τα χείλη και τα χέρια του Wynn, ενώ στο τέλος κάθε κομματιού τον χειροκροτούσε όλο και πιο δυνατά, δείγμα της μεγάλης αγάπης που του έχει.
Το set που περιείχε κομμάτια από το σύνολο της 40ετούς πορείας του, και συχνά, ανάμεσα στα κομμάτια, αστειευόμενος, μας θύμιζε ότι όλα ξεκίνησαν “σαν σήμερα 40 χρόνια πριν”. Η αναφορά αυτή χρειαζόταν γιατί φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου των Dream Syndicate, του εμβληματικού “The Days of Wine and Roses”. Ενός album που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην underground σκηνή της Αμερικής.
Ο Wynn, παρόλο που ήταν μόνος με την κιθάρα του στη σκηνή, κατάφερε να μας κρατά προσηλωμένους. Ιδιαίτερη αποδοχή είχαν τα κομμάτια των Dream Syndicate, το “The Side I’ll never Show”, το “Tell Me When It’s Over”, το “Boston” (αγαπημένο του ελληνικού κοινού) και φυσικά το “The Days of Wine and Roses”. Βέβαια, η καριέρα του Steve Wynn περιλαμβάνει πάνω από 400 ηχογραφημένα τραγούδια, όπως μας είπε σε κάποια από τις ιστορίες του ανάμεσα στα τραγούδια, και αν μπορούμε να πούμε ότι ξεχώρισαν κάποια, θα λέγαμε το “Sustain”, το “Shelleys Blues Pt.2” και φυσικά το “Amphetamine”, με το οποίο και έκλεισε το κυρίως κομμάτι του set του πριν τα encore.
Φτάνοντας προς το τέλος, και αφού πήρε ένα μεγάλο χειροκρότημα από τις πρώτες κιόλας νότες του “When You Smile”, μας αποχαιρέτησε με το “There Will Come a Day” και τις αισιόδοξες σκέψεις του.
Επειδή όμως ούτε αυτό ήταν αρκετό, και μετά από φωνές και χειροκροτήματα του κοινού, επέστρεψε και πάλι στη σκηνή, για να μας πει το ήρεμο “Whatever You Please” και μία πολύ δυνατή εκτέλεση του “See That My Grave Is Kept Clean”.
Υποκλίθηκε, μας ευχαρίστησε και μας υποσχέθηκε πως σύντομα θα μας επισκεφθεί με τους Dream Syndicate.
Κατεβαίνοντας από τη σκηνή, πήγε κατευθείαν στον πάγκο με το merch για να υπογράψει cd, όπου έκανε ξεχωριστό σκίτσο σε κάθε cd (!), αλλά και για συζητήσεις.
Μια πολύ όμορφη βραδιά έφτασε στο τέλος της. Μια βραδιά που μάλλον την είχαμε πολύ ανάγκη όπως φάνηκε, αφού φεύγοντας παρατηρούσες χαμογελαστά πρόσωπα. Στην αναμονή για κάποιες υπογραφές του Wynn γινόταν κουβέντα, ο κόσμος γινόταν ξανά μια παρέα θυμίζοντας τις προ-covid εποχές. Αν μπορούσα κάπως να χαρακτηρίσω αυτό το live, θα ήταν σαν reunion, αφού υπήρχαν πολλές συναντήσεις μετά από καιρό, ανθρώπων που βρίσκονταν στις συναυλίες.
Κείμενο & Φωτογραφίες : Μιχάλης Κανάκης
