Μια φιγούρα σκοτεινή, σχεδόν απλησίαστη, ένας τύπος από άλλη εποχή, το φάντασμα των Massive Attack, ο κλειδοκράτορας του trip-hop, ο Tricky που όλοι αγαπήσαμε, γ@μησε το Σάββατο στο Fuzz.
Το Fuzz είχε πάνω από 1000 άτομα, και ο Tricky έπαιξε για πάνω από μια ώρα. Αν είσαι από αυτούς που μακαρίζουν τα 3ωρα live του στο Ρόδον ή από εκείνους που παραπονιούνται για το εισιτήριο που πλήρωσαν όταν το live κρατάει ένα μιαμισάωρο, δεν σου άρεσε το live του Tricky και σίγουρα δε θα σ’ αρέσει και το review. Και , βέβαια, αυτή η δυσαρέσκεια δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα ούτε για την προκειμένη συναυλία και σίγουρα ούτε και για την αξία του Tricky σαν δημιουργού, σαν performer και σαν μουσικού. Χώνεψέ το, να πάμε παρακάτω.
Οι προβολείς στο πίσω μέρος του stage, κλασικό στις εμφανίσεις του, στριμωγμένος κόσμος και μπαφίλα . Εκείνος, γεμάτος ενέργεια, αυτήν την περίεργη, ξέρεις, που δεν είσαι σίγουρος αν προέρχεται από ντρόγκια ή από χαρά που ακόμα ανεβαίνει τη σκηνή. Στο stage, εντελώς ξεδιάντροπος και ερωτεύσιμος μέχρι σκασμού.
Μετά το live είχα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με ένα φίλο, που μου είπε ότι «η Αγγλία είναι 15 χρόνια μπροστά σε καθετί edge”. Και το πιστεύω, και για πολλούς είναι ζωντανή απόδειξη ο Tricky. Το Σάββατο έβαλε τα δυνατά του, χτυπήθηκε με το απαράμιλλο στυλ του στο stage, έπαιξε ως επί των πλείστων tracks από τον τελευταίο του, Ununiform. Κι όταν κουράστηκε, εγκατέλειψε το stage για ένα δεκάλεπτο, χωρίς προειδοποίηση. Του το συγχωρείς; Όχι απλά του το συγχωρείς, τον χαίρεσαι κιόλας.. Για ποια παρακμή μου μιλάς; Είναι, αισίως, 50 ετών, κάνει live ασθμαίνοντας νευρικά καθώς κουνιέται, ψιθυρίζει στο μικρόφωνο και που και που ουρλιάζει ή σχεδόν κλαίει, δεν ξέρεις ακριβώς. Είναι ο Tricky.
Με το Ununiform ,μοιάζει να έκανε come back στις trip-ιες μελωδίες του από τα ‘90s, σαν να κλείνει ένα κύκλο. Αποδέχεται το θάνατο, μένοντας απλός στο στίχο του και φτιάχνει την ατμόσφαιρα όπως μόνο εκείνος μπορεί. Μαζί του on stage, drums, μπάσο, κιθάρα και (ναι!) γυναικεία φωνή. Εννοείται ότι υπήρξαν προηχογραφημένα parts στο live του, όπως το ξέραμε και το περιμέναμε. Φυσικά δεν αφαιρούν τίποτα από τη σκοτεινή αίγλη της performance του.
New Stole, Armor, φοβερό Nothing ‘s changed και ένα άκρως μεταλλικό Vent για το τέλος. Και ίσως αυτό να ήταν και το παράταιρο –ίσως- του προχθεσινού του live, το metal στοιχείο στον ήχο του. Το οποίο, βέβαια, καθόλου δεν μας χάλασε. Τι να κάνουμε, ο καθείς με τη θρησκεία του. Εμείς προσκυνήσαμε Tricky και κάναμε και τάμα.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”45″ gal_title=”Tricky”]
