Το να εμφανίζεται κάποιος δεύτερη φορά σε χρονικό διάστημα που δεν αγγίζει τον ένα χρόνο είναι κάτι που δεν κατορθώνουν πολλοί καλλιτέχνες στη χώρα μας. Κι αν το καταφέρνει ο Peter Broderick, είναι αφενός επειδή οι εκδηλώσεις στην Αγγλικανική Εκκλησία έχουν το δικό τους κοινό πια και δεν υπόκεινται στη συνήθη λογική «ποιος να έρθει και πότε και πόσοι πρέπει να προσέλθουν για να θεωρηθεί επιτυχημένη η συναυλία», αφετέρου επειδή ο ίδιος έχει κάνει τόσα πολλά πράγματα στην καριέρα του, ώστε να είναι σε θέση να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό κάθε νέα φορά που θα ανέβει στη σκηνή. Έτσι, τον περασμένο Μάιο είχε έρθει παρέα με τον David Allred παρουσιάζοντας ένα σύνολο δουλειάς που χαρακτηριζόταν από την ποικιλία οργάνων που συμμετείχαν στην ενορχήστρωση (και προερχόταν από την από κοινού ηχογράφησή τους με τίτλο Find The Ways), ενώ σ’ετούτη μόνος του, που σημαίνει ότι οι ήχοι που έφτασαν στ’ αυτιά μας προέρχονταν αποκλειστικά από το πιάνο, το βιολί και τη φωνή του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν, όπως αναμενόταν, συναρπαστικό.
Αφού λοιπόν μας ευχαρίστησε που τον τιμήσαμε για μία ακόμη φορά με την παρουσία μας, ξεκίνησε με το Sideline από το άλμπουμ του How They Are, ένα σχεδόν φολκ τραγούδι που τον βρίσκει να ερμηνεύει χωρίς οργανική συνοδεία αρχικά, για να ολοκληρώσει το κομμάτι με το πιάνο του. Εκεί έμεινε για το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, με τρόπο που το βασικό χαρακτηριστικό όσων ακούσαμε να είναι μια βασική ιδέα νεοκλασικισμού σε ολόκληρο το ρεπερτόριο που ερμήνευσε, κλέβοντας ιδέες και υφολογικά στοιχεία από διάφορα άλλα μουσικά στυλ. Όταν για παράδειγμα έπιασε το βιολί του, όπου έπαιξε το Folks Like Me από το δίσκο του – συνεργασία με τον Gabriel Saloman, το οποίο κόλλησε με μία διασκευή στο Eli του Arthur Russell (από το άλμπουμ του τελευταίου Love Is Over taking Me), ήταν προφανής η αμερικανική καταγωγή του με τις όποιες avant garde εμμονές τους. Κατά τα άλλα, η χρόνια παραμονή του στην Ευρώπη του τον έχει στιγματίσει καίρια κι αυτό που εγώ διαβλέπω στη μουσική του είναι ένας ευρωπαϊκός αέρας επιρροών. Με το τετράχορδο έπαιξε και το Violin Solo No. 1, ενώ όπως μας είπε θέλει κάποια στιγμή να γράψει κι ένα δεύτερο μέρος!
Από το δίσκο του Grunewald, όπου και περιέχεται το παραπάνω βιολιστικό πόνημα, έπαιξε ακόμα τα It’s A Storm When I Sleep (παίζοντας το πιάνο σε ανεβασμένες ταχύτητες και με μία αβίαστη ροή από νότες και συναισθήματα, θυμίζοντας το στυλ του Lubomyr Melnyk που είδαμε επίσης στον ίδιο χώρο προ μηνών) και Eyes Closed And Traveling, ενώ την εμφάνισή τους έκαναν και τα Below It από το άλμπουμ Ηome (γραμμένο στην κιθάρα όπως μας είπε, αλλά το ακούσαμε από το πιάνο του),Up Niek Mountain από το Partners και Electric Eel River από τη συνεργασία του με τον Greg Haines κάτω από το όνομα Greg Gives Peter Space. Από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές της βραδιάς θα πρέπει να επισημάνουμε και την ερμηνεία του στο Colours Of The Night (από το φερώνυμο άλμπουμ του), όπου ξεκίνησε τραγουδώντας τη φράση σε διάφορους τόνους, λουπάροντας τη φωνή του και σχηματίζοντας έτσι ένα εκπληκτικό φόντο όπου επάνω του συνέχισε τραγουδώντας και παίζοντας το πιάνο του. Δεν ήταν η μοναδική φορά που το έκανε αυτό, και είναι σχεδόν αιφνιδιαστικό να βλέπεις μπροστά σου να φτιάχνεται μέσα σε ένα λεπτό και με μοναδική μαεστρία μια τέτοια περίτεχνη ταπετσαρία απόκοσμης μα και τόσο γήινης ομορφιάς (έχει σπουδαία φωνή ο Broderick, το ξέραμε ήδη μα επιβεβαιώνεται πολύ περισσότερο πανηγυρικά όταν τη βιώνεις εκ του σύνεγγυς…).
Κάπως έτσι, σε μία ώρα ακριβώς, και με δύο κομμάτια σε αντίστοιχα encore,ολοκληρώθηκε η βραδιά. Μάλλον σύντομα αλλά, όπως το πιστεύω, δεν είναι πάντα η ποσότητα εκείνη που αξιολογεί τη βαρύτητα μιας βραδιάς. Η ποιότητα είναι εκείνη που μετράει, και ο Peter Broderick, δόξα τω Θεώ, μόνο τέτοια είχε να μας χαρίσει στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Κείμενο: Μάνος Μπούρας
(Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός)
Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ :
Peter Broderick @ St Paul’s Sessions, Athens, Greece, 04.02.2018