Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ
The House That Jack Built
του Λαρς φον Τρίερ
Με τους Ματ Ντίλον, Μπρούνο Γκανζ, Ούμα Θέρμαν, Ράιλι Κίου
Συμμετοχή στο Επίσημο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών 2018
(Εκτός Συναγωνισμού)
Η Ψυχή ανήκει στον Παράδεισο και το Σώμα στην Κόλαση
Διάρκεια: 155’
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 11 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους
O Τζακ, ένας κατά συρροή δολοφόνος, περιγράφει τα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής του – τους φόνους που έχει διαπράξει στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, οι οποίοι τον καθόρισαν και τον ολοκλήρωσαν.
«Για πολλά χρόνια γύριζα ταινίες για καλές γυναίκες, τώρα έφτιαξα μια ταινία για έναν διαβολικό άνδρα» -Λαρς φον Τρίερ
ΣΥΝΟΨΗ
ΗΠΑ, δεκαετία του ’70. Παρακολουθούμε τον εξαιρετικά ευφυή Τζακ για ένα διάστημα 12 ετών και γινόμαστε «αυτόπτες μάρτυρες» των πέντε δολοφονιών-οροσήμων που διέπραξε, οι οποίες καθόρισαν την εξέλιξή του ως κατά συρροή δολοφόνο. Βλέπουμε τα τεκταινόμενα από την οπτική γωνία του Τζακ. Ενός ανθρώπου που ισχυρίζεται πως από μόνη της, κάθε δολοφονία είναι ένα έργο τέχνης. Καθώς η αστυνομία βρίσκεται στα ίχνη του και τον πλησιάζει, ο Τζακ παίρνει ολοένα και μεγαλύτερα ρίσκα, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει το απόλυτο έργο τέχνης. Στην πορεία ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις περιγραφές του Τζακ για την προσωπική του κατάσταση, τα προβλήματα και τις σκέψεις του, μέσα από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μια συζήτηση η οποία λαμβάνει χώρα περιοδικά με τον αγνώστων λοιπών στοιχείων Βερτζ – ένα γκροτέσκο μείγμα σοφίας που αναμιγνύεται με μια σχεδόν παιδική αυτολύπηση και ψυχοπαθητικές εξηγήσεις. «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» είναι μια σκοτεινή και μοχθηρή ιστορία, η οποία όμως παρουσιάζεται μέσα από μια φιλοσοφική και περιστασιακά χιουμοριστική παραβολή.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Η ταινία «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» σηματοδότησε την επιστροφή του σκηνοθέτη Λαρς φον Τρίερ (σημείωση: πλέον το φ από το «φον» το γράφει με πεζά κι όχι με κεφαλαία) στο φεστιβάλ των Καννών, επτά ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία παρουσία του εκεί με την ταινία «Melancholia», στη συνέντευξη τύπου της οποίας προέβη σε αμφιλεγόμενες δηλώσεις σχετικά με τον ναζισμό, εξαιτίας των οποίων χαρακτηρίστηκε περσόνα νον γκράτα για το φεστιβάλ. Για τους βασικούς ρόλους της ταινίας ο Λαρς συγκέντρωσε ένα εντυπωσιακό, διεθνές καστ. Ο Ματ Ντίλον πρωταγωνιστεί ως ο Τζακ του τίτλου, ο κατά συρροή δολοφόνος, και δίπλα του, ο Μπρούνο Γκανζ φιγουράρει ως ο αινιγματικός Βερτζ, ο οποίος εξερευνά και προκαλεί τον τρόπο λειτουργίας της συνείδησης του Τζακ, μέσω ενός επαναλαμβανόμενου διαλόγου μεταξύ τους. Οι Ούμα Θέρμαν, Σιόμπαν Φάλον Χόγκαν, Σόφι Γκράμπολ και Ράιλι Κίου συγκαταλέγονται όλες ανάμεσα στις δυστυχείς εκείνες γυναίκες, που έχουν την ατυχία να συναντήσουν τον Τζακ στο δρόμο του.
Οι τρεις από τις τέσσερις αυτές ηθοποιούς έχουν συνεργαστεί ξανά με τον Λαρς φον Τρίερ σε παλαιότερες δημιουργίες του. Η Θέρμαν συμμετείχε ως η διακεκριμένη Κυρία Εμ στην ταινία «Nymphomaniac». Η Φάλον Χόγκαν είχε μικρούς ρόλους τόσο στο πολυβραβευμένο «Χορεύοντας στο σκοτάδι» όσο και στο «Dogville». Τέλος, η συμπατριώτισσα του φον Τρίερ, Γκράμπολ, έλαβε μέρος σε μια από τις λίγες ταινίες του, τις οποίες έχει γυρίσει στα δανέζικα, «Το μεγάλο αφεντικό».
Αρχικά «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» είχε ανακοινωθεί πως θα αποτελέσει μια μίνι τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων. Αυτό έγινε τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν η ολοκληρωμένη εκδοχή του «Nymphomaniac» προβλήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας. Τον Φεβρουάριο του 2016, όμως, ο Λαρς φον Τρίερ, στην προσωπική του σελίδα στο facebook, ανακοίνωσε μέσω ενός βίντεο «γεμάτο» με Ντέιβιντ Μπάουι, πως τελικά «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» θα αποτελούσε την επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία θα έβγαινε στις αίθουσες το 2018. Και στην ταινία τελικά ακούγεται συχνά πυκνά το «Fame» του Μπάουι…
Με αυτήν του την ταινία ο Λαρς φον Τρίερ κάνει κατά κάποιον τρόπο μια επιστροφή στο ξεκίνημά του. Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Το στοιχείο του εγκλήματος», παρακολουθούμε τις προσπάθειες ενός πρώην αστυνομικού να συλλάβει έναν κατά συρροή δολοφόνο. Απλά, σε εκείνη την ταινία, παρακολουθούσαμε τα δρώμενα μέσα από την οπτική γωνία του διώκτη. Στην τελευταία του ταινία, παρακολουθούμε τα δρώμενα μέσα από την οπτική γωνία του δράστη.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ
Ο Λαρς φον Τρίερ είναι Δανός σκηνοθέτης, που γεννήθηκε στις 30 Απριλίου του 1956 στην Κοπεγχάγη. Είναι συνιδρυτής της δανέζικης εταιρίας παραγωγής Zentropa, καθώς επίσης ένας από τους ιδρυτές του κινηματογραφικού κινήματος της δεκαετίας του ’90, που έμεινε γνωστό ως Δανέζικο Δόγμα. Οι ταινίες του Λαρς φον Τρίερ έχουν κερδίσει πολλά βραβεία διεθνώς. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται μερικά πολύ σπουδαία βραβεία από το φεστιβάλ των Καννών. Το «Χορεύοντας στο σκοτάδι» τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα, το «Δαμάζοντας τα κύματα» κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, η Σαρλότ Γκενζμπούρ κέρδισε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για τον «Αντίχριστο» και η Κίρστεν Ντανστ το ίδιο βραβείο για την ερμηνείας της στο «Melancholia».
Αυτή είναι η 14η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Λαρς Φον Τρίερ. Οι προηγούμενες 13 ταινίες του είναι οι εξής:
- «Το στοιχείο του εγκλήματος» (Forbrydelsens element/ The Element of Crime, 1984)
- «Epidemic» (1987)
- «Europa» (1991)
- «Δαμάζοντας τα κύματα» (Breaking the Waves, 1996)
- «Οι ηλίθιοι» (Idioterne/ The Idiots, 1998)
- «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the Dark, 2000)
- «Dogville» (2003)
- «Manderlay» (2005)
- «Το μεγάλο αφεντικό» (Direktøren for det hele/ The Boss of It All, 2006)
- «Ο αντίχριστος» (Antichrist, 2009)
- «Melancholia» (2011)
- «Nymphomaniac: Μέρος Α‘» (Nymphomaniac: Vol. I, 2013)
- «Nymphomaniac: Μέρος Β‘» (Nymphomaniac: Vol. IΙ, 2013)
SHORT BIO ΜΑΤ ΝΤΙΛΟΝ
Ο Matthew Raymond Dillon γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1965, στο Νιου Ροσέλ της πολιτείας της Νέας Υόρκης, στις ΗΠΑ. Η κινηματογραφική του καριέρα εκτείνεται μέσα σε τρεις δεκαετίες κι έχει αποδείξει την ευρεία γκάμα του και το ταλέντο του τόσο σε δραματικούς όσο και σε κωμικούς ρόλους. Όπως το έχει θέσει ο κριτικός κινηματογράφου των New York Times, A.O. Scott: «φαίνεται να γίνεται ολοένα καλύτερος με κάθε του νέα ταινία». Την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση την έκανε στην ταινία «Πέρα από τα όρια» (Over the Edge, 1979). Από την εμφάνισή του στην ταινία που τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο, το «Επαναστάτες χωρίς αύριο» (The Outsiders, 1983), μέχρι την ξεκαρδιστική του ερμηνεία ως ένας εμμονικός ιδιωτικός ντετέκτιβ στο «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη» (There’s Something About Mary, 1998), ο Ντίλον έχει αποδείξει πως είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ηθοποιούς της γενιάς του. Έχει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου, για την ερμηνεία του ως ρατσιστής αστυνομικός στην ταινία «Crash» (2004), ερμηνεία για την οποία ήταν υποψήφιος και για Χρυσή Σφαίρα αλλά και για βραβείο BAFTA. Το 2002 επιχείρησε να περάσει πίσω από τις κάμερες και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, το «City Of Ghosts». Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε είναι το ντοκιμαντέρ «El Gran Fellove» για τον ομώνυμο Κουβανό τραγουδιστή – έτσι κι αλλιώς ο Ντίλον είναι λάτρης της κουβανικής μουσικής. Η συγκεκριμένη ταινία θα είναι έτοιμη μέσα στο 2018.
SHORT BIO ΜΠΡΟΥΝΟ ΓΚΑΝΖ
Ο Bruno Ganz γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου του 1941 στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Για πολλά χρόνια η καριέρα του αφορούσε δουλειές στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, αποκλειστικά στη γερμανική γλώσσα. Η ταινία που τον έκανε γνωστό στο διεθνές κοινό ήταν το φιλμ «Οι παραθεριστές» (Sommergäste, 1976) βασισμένο σε θεατρικό του Μαξίμ Γκόρκι και σκηνοθετημένο από τον σπουδαίο θεατράνθρωπο Πέτερ Στάιν. Έχει δουλέψει με πάμπολλους διεθνώς αναγνωρισμένους σκηνοθέτες, όπως οι Βέρνερ Χέρτζογκ, Ρίντλεϊ Σκοτ, Φράνσις Φορντ Κόπολα και Θόδωρος Αγγελόπουλος. Οι πιο διάσημοι ρόλοι του είναι αυτοί για τις ταινίες «Τα φτερά του έρωτα» (Der Himmel über Berlin, 1987) του Βιμ Βέντερς, «Ψωμί και τουλίπες» (Pane e tulipani, 2000) του Σίλβιο Σολντίνι και βεβαίως η ερμηνεία του ως Αδόλφος Χίτλερ στην ταινία «Η πτώση» (Der Untergang, 2004) του Όλιβερ Χίρσμπιγκελ. Το 2010 τιμήθηκε με βραβείο για τη συνολική του προσφορά στην Τέχνη κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής των Ευρωπαϊκών Βραβείων Κινηματογράφου.
SHORT BIO ΟΥΜΑ ΘΕΡΜΑΝ
Η Uma Karuna Thurman γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1970 στη Βοστόνη της Μασαχουσέτης, στις ΗΠΑ. Η Θέρμαν έχει αποδείξει πως είναι ένα από τα πιο πολύπλευρα ταλέντα της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Είναι περισσότερο γνωστή για την ερμηνεία της ως «Μία Γουάλας», σέξι σύζυγος ενός κακοποιού, στην ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο «Pulp Fiction» (1995), ρόλος που της προσέφερε τη μοναδική της υποψηφιότητα για Όσκαρ (β’ γυναικείου ρόλου). Με τον Ταραντίνο συνεργάστηκαν ξανά στη (δίπτυχη) ταινία «Kill Bill», όπου υποδύθηκε συναρπαστικά τη «Νύφη». Για τη συγκεκριμένη ερμηνεία «τσίμπησε» υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα α’ γυναικείου ρόλου. Η πρώτη της συμμετοχή σε σημαντική ταινία ήταν στις «Περιπέτειες του βαρώνου Μινχάουζεν» (The Adventures of Baron Munchausen, 1988) του Τέρι Γκίλιαμ, όπου ο ένας από τους δύο ρόλους της ήταν εκείνος της θεάς Αφροδίτης. Την ίδια χρονιά κέρδισε κριτική αναγνώριση στο ρόλο της στην ταινία του Στίβεν Φρίαρς «Επικίνδυνες σχέσεις» (Dangerous Liaisons, 1988). Δυο χρόνια μετά την είδαμε να πρωταγωνιστεί στο «Henry & June» του Φίλιπ Κάουφμαν. Μεταξύ των άλλων έχει πρωταγωνιστήσει σε σημαντικές ταινίες, όπως: «Μαντ Ντογκ και Γκλόρια» (Mad Dog and Glory, 1993) του Τζον ΜακΝότον, «Ακόμα και οι καουμπόησες μελαγχολούν» (Even Cowgirls Get the Blues, 1993) του Γκας Βαν Σαντ, «Gattaca» (1997) του Άντριου Νίκολ, «Συμφωνίες και ασυμφωνίες» (Sweet and Lowdown, 1999) του Γούντι Άλεν και «Be Cool» (2005) του Φ. Γκάρι Γκρέι. Έχει κερδίσει Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της στην τηλεταινία «Hysterical Blindness» (2002). Σε λίγες μέρες θα τη δούμε στην ταινία «Σκοτεινός διάδρομος» (Down a Dark Hall) του Ροντρίγκο Κορτές ενώ πρωταγωνιστεί και στο «War with Grandpa» του Τιμ Χιλ, δίπλα στους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Κρίστοφερ Γουόκεν.