Αυτή θα πρέπει να ήταν η τρίτη φορά που έβλεπα τους Mouse On Mars – δε με βοηθάει καλά η μνήμη μου. Θυμάμαι σίγουρα την πρώτη, που ήταν το Δεκέμβριο του 1997 στο Λονδίνο, στον ιστορικό συναυλιακό χώρο Electric Ballroom στο Camden, σε ένα από κοινού showcase των εταιριών Too Pure και City Slang. Μία ακόμη σ’ ένα Bios Festival κάπου κοντά στη Λαχαναγορά κι άλλη μία κάπου αλλού είμαι σίγουρος, αλλά όχι και τόσο… Τέλος πάντων, το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι κάθε φορά που θα δεις το Γερμανικό ντουέτο των Mouse On Mars, θα σου παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό, όπως σχεδόν πάντοτε διαφορετικοί είναι και οι δίσκοι που ηχογραφούν και κυκλοφορούν. Έτσι και τώρα, στην εμφάνισή τους αυτή, θα βλέπαμε άραγε μια πιστή ακουστική απεικόνιση του πρόσφατου Dimensional People άλμπουμ τους ή κάτι άλλο; Και πώς ακριβώς είχαν σκοπό να το κάνουν αυτό, λαμβάνοντας υπόψη μάλιστα ότι στον υποφαινόμενο τουλάχιστον, ο δίσκος δεν είπε και πάρα πολλά και τους παρουσίασε να έχουν ιδέες μεν, μα να τις υλοποιούν κάπως άτσαλα, θέλοντας να υπηρετήσουν ελαφρώς και τις τρέχουσες χορευτικές τάσεις με κομμάτια που δε συνάδουν με τον περιπετειώδη και πιστά πειραματικό τους χαρακτήρα;
Τελικά, και για να κάνουμε εξ αρχής spoiler του τελικού συμπεράσματος, δεν άγγιξαν καν το δίσκο τους αυτόν και προτίμησαν να δώσουν ένα ηλεκτρονικό σετ στριφνό και δύσκολα προσιτό στον ακροατή, ακόμη κι εκείνον που είναι προετοιμασμένος για το χειρότερο σαν περιεχόμενο. Με άλλα λόγια, από την αυστηρά μία ώρα που διήρκησε η μουσική, τα 40 πρώτα λεπτά απαρτίζονταν από άτακτους ήχους που δεν είχαν κάποιον ειρμό ή συγκεκριμένη ροή αλλά έψαχναν να βρουν το χώρο τους μέσα σε ένα σύμπαν από βόμβους, συχνότητες, τυχαίους ήχους που έπεσαν στο μεγάλο μίξερ του sampler τους και έδωσαν κάτι που δεν ήταν απαραίτητα και ουσιαστικό. Η απουσία ενός στοιχειώδους ρυθμού ή πολύ περισσότερο μιας οποιασδήποτε μελωδίας δεν είναι κακή σώνει και καλά, όπως είναι εδώ και χρόνια γνωστό, κάπου όμως μετά από τόση ώρα αναρωτιέσαι που βγάζει μια τέτοιας έκτασης αέναη και κάποτε άσκοπη περιπλάνηση σε ορίζοντες που δε δείχνουν να έχουν ένα τέλος, ότι κάποια στεριά θα φανεί αργά ή γρήγορα.
Τέτοιου είδους πειραματισμοί είναι ασφαλώς συχνά αρκετά γόνιμοι, από την άλλη βέβαια δεν βρίσκονταν πολύ μακριά από τα πειράματα που έκαναν με τις μαγνητοταινίες τους από τις αρχές κιόλας του 20ου αιώνα πρωτοπόροι της ηλεκτρονικής μουσικής όπως ο Pierre Schaeffer ή ο Luc Ferrari. Καθόλου τυχαία ίσως, είχαν διαλέξει η προβολή που παιζόταν πίσω τους – και την οποία συχνά πυκνά γυρνούσαν και παρακολουθούσαν, λες και την έβλεπαν κι εκείνοι για πρώτη φορά μαζί μας, αν και όσοι καθόμαστε στη δεξιά πτέρυγα καθισμάτων της εκκλησίας δε βλέπαμε παρά ελάχιστα – να προέρχεται από εκείνη πάνω κάτω την περίοδο. Όχι ότι δεν ήταν απόλυτα ταυτόσημη με την εποχή μας η συρραφή ήχων που επιχείρησαν εκεί μπροστά μας -η ποιότητα της ηχογράφησης και το δέσιμο μεταξύ τους το πιστοποιούσε- απλά ήταν αδύνατον να μην σκεφτείς ότι όπως και στο χώρο της ροκ μουσικής, τα περισσότερα πράγματα έχουν ήδη ειπωθεί και το μεγάλο στοίχημα πια είναι αν θα καταφέρεις να βάλεις το ακροατήριο στη διάθεση να δεχτεί (και να αντέξει) τους ιδιότροπους ηχητικούς ακροβατισμούς που έχεις κατά νου. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις – και εκδηλώσεις – ο κόσμος που παρακολουθεί είναι αρκούντως ψιλιασμένος, αν και δεν έλειψαν κάποιες αποχωρήσεις αρκετή ώρα πριν το τέλος της συναυλίας. Ακόμη δηλαδή και για τα μέτρα των Mouse On Mars, το εν λόγω σετ ήταν έως και ακραίο…
Μόνο μετά από τρία περίπου τέταρτα εισχώρησαν στην εικόνα κάποια beats, κάπου αργότερα και ψήγματα από κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί έως και “σύνθεση” και τα πράγματα έγιναν λίγο πιο στρωτά, προσιτά και, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, καλύτερα. Ήταν λίγο αργά βέβαια να σωθεί η παρτίδα. Μας είχαν ήδη κάψει τον εγκέφαλο και δε βλέπαμε την ώρα να λυτρωθούμε με κάτι, δεν ξέρω κι εγώ τι θα μπορούσε να είναι αυτό. Πάντως τόση ώρα, τόση αλλοπρόσαλλη ηχητική πληροφορία ήταν υπερβολική για μια συνηθισμένη Δευτέρα βράδυ, κι ενώ είμαι σίγουρος ότι πολλοί μέσα στην αίθουσα έφυγαν ικανοποιημένοι απ’ όσα μας έπαιξαν οι Jan St Werner και Andi Toma, προσωπικά ένοιωσα κουρασμένος και δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψω σπίτι. Αλλά δεν παραπονιέμαι: ήταν τελικά μια συναυλία των Mouse On Mars, που ποτέ δεν ξέρεις τι θα παρουσιάσουν, κι αυτή τη φορά κάπου δεν τα βρήκαμε. Δε σημαίνει αυτό ότι δεν θα επιδιώξω να τους ξαναδώ την επόμενη φορά που θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους δω, γιατί ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε ενδιαφέροντες.
Κείμενο : Μάνος Μπούρας
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”87″ gal_title=”mom”]