Αγαπημένοι του ελληνικού κοινού και τακτικοί επισκέπτες στη χώρα μας, οι Nomads μας τίμησαν μετά από 6 χρόνια. Γερόλυκοι του garage punk στο γνωστό υπόγειο των Εξαρχείων, στο An Club. Η βραδιά ήταν υποσχόμενη πολλά, έτσι και αλλιώς -από αυτά που μου λένε οι εμπειρότεροι- οι εμφανίσεις τους δεν περνάνε απαρατήρητες, το κάθε άλλο.
Το ορεκτικό είχε τους δικούς μας Snails. Με μια αξιοσημείωτη καθυστέρηση, οι Snails ανέβηκαν στη σκηνή. Ήταν η τρίτη φορά που τους έβλεπα και μπορώ να πω η καλύτερη. Από την αρχή μπήκαν δυνατά, με κομμάτια από τα 2 άλμπουμ τους Snails και Dr Acid. Κλασικός 60’s garage ήχος, με fuzz, που πότε έγερνε προς το garage punk και πότε στην ψυχεδέλεια. Ξεχώρισα το “She’s Like My Girl” και φυσικά το Graveyard, τη διασκευή-φόρο τιμής στον Fred Cole των Dead Moon. Σε 45 λεπτά που διήρκησε η εμφάνισή τους κατάφεραν να μας βάλουν στο κλίμα και να φέρουν το σκορπισμένο γύρω από τα μπαρ του An κοινό, πιο κοντά στη σκηνή.
Με ένα πολύ γρήγορο changeover, και αφού οι Nomads στήσανε τα όργανά και τους ενισχυτές τους στη σκηνή, ήρθε το κυρίως πιάτο. Κατευθείαν στο ψητό μπήκαν οι Σουηδοί και με τα γκάζια στο τέρμα με το Can’t Keep A Bad Man Down . Με το κοινό όμως μουδιασμένο κάπως στην αρχή, είχαμε τις πρώτες εκρήξεις στο Don’t Pull My Strings και κάπου στη μέση με το Where the Wolf Βane Blooms, μπήκαμε κι εμείς για τα καλά στο κλίμα.
Πολύ ωραίες εκτελέσεις από τους Nomads, μια μπάντα η οποία είναι αρκετά εκδηλωτική και με εμφανή αλληλεπίδραση με το κοινό. Τα σόλο του Ostlund έδιναν ακόμα πιο μεγάλη ένταση και ηλεκτρισμό και απογείωναν τα κομμάτια.
Προς το τέλος του set έγινε και το highlight ίσως της βραδιάς, με κάποιον οπαδό να ανεβαίνει στη σκηνή και να παίρνει το μικρόφωνο του Froberg και να συνοδεύει στα φωνητικά στο Call of your Dogs. Κομβική στιγμή καθώς μπάντα και κοινό ξεσηκώθηκαν, και με τα encore να παίρνουν άλλη τροπή. Τη μπάντα να ζητάει από το κοινό να διαλέξει κομμάτι, να κάνει και μερικά χατίρια ξεφεύγοντας κάπως από το setlist.
Μπορεί να μη μιλάμε για τη συναυλία της χρονιάς, ούτε για τη δικιά τους καλύτερη στη χώρα μας, όμως η εμπειρία των Nomads βγήκε στο σανίδι, ξεπέρασαν τα όποια προβλήματα στον ήχο υπήρξαν, και κατάφεραν να μας γεμίσουν με αγνό rock ‘n roll και garage, να ξεσηκώσουν ένα δύσκολο όπως φάνηκε κοινό, και να μας στείλουν όλους σε κάποιο μπαρ μετά από μια χορταστική εμφάνιση.
Κείμενο : Μιχάλης Κανάκης
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”91″ gal_title=”nomads”]
