Οι metal συναυλίες είναι από τις καλύτερες εμπειρίες που μπορεί κάποιος συναυλιάκιας να έχει. Ακόμα κι αν δεν ακούει metal, είναι μια πραγματικότητα. Γιατί το κοινό είναι απολαυστικό, το ευγενικότερο όλων, ξεσπάνε οι άνθρωποι και ταυτόχρονα σου λένε «ωπ σόρυ, σε έσπρωξα;». Γιατί οι μπάντες τα δίνουν όλα, κι όταν λέμε όλα εννοούμε ό,τι έχουν από ψυχικό κόσμο και σωματικές αντοχές ως ό,τι έχουν από χρήματα για PA και εξαντλητικά decibel, κι από φαντασία για οφθαλμόλουτρα όπως το χθεσινό. Έγινε χαμός, τι να λέμε.
Φτάσαμε στο παρά πέντε και προλάβαμε να ακούσουμε Rotting Christ στην ήδη κατάμεστη πλατεία Νερού. Ο Σάκης Τόλης, ο Θέμης Τόλης στα ντραμς και τα δύο νεούδια-μέλη της μπάντας, οι ξαπλωμένοι σταυροί και μια ώρα από αγαπημένα ακούσματα της ξακουστής μπάντας έδωσαν το απόλυτο support στους Manowar. Πολύς κόσμος ήταν χθες στο Release αποκλειστικά για τους Rotting Christ, και δικαίως. 666, Αθάνατοι εστέ, Άπαγε Σατανά (Σάτανα, για να ακριβολογούμε), Dies Irae, Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos και φυσικά Non serviam. Μεγάλες στιγμές, όπως πάντα, άλλωστε, στα live τους. Το μόνο που μας έλειψε ήταν το Horsemen, την υπέροχη διασκευή από τους Afrodite’s Child του Παπαθανασίου. Το περιμέναμε σαν φόρο τιμής. Προχωρώντας να πούμε, λοιπόν ότι εκτός του ότι οι Rotting Christ είναι σήμα κατατεθέν της ελληνικής metal σκηνής και, σαφέστατα, αναμενόμενη και ευστοχότατη επιλογή να βρίσκονται στο line up μιας τέτοιας βραδιάς, υπάρχει κι άλλη σύνδεση μεταξύ τους με τους Manowar, κι αυτή είναι η «πάσα» για να περάσουμε στη φαντασμαγορία των Manowar, που ακολούθησε.
Ο Σάκης Τόλης και ο Joey DeMaio συνεργάστηκαν στο project «The Revenge Of Odysseus” που είναι εμπνευσμένο από την «Οδύσσεια» και παρουσιάζεται ως συνέχεια του “Achilles, Agony and Ecstasy in Eight Parts” από το “The Triumph Of Steel” που κλείνει τα 30 χρόνια, κι από το οποίο χθες ακούσαμε στο encore ένα μικρό του κομμάτι. Στο stage του Release ανέβηκε ο Κωνσταντίνος Καζάκος για το Telemachus (part 1) με περικεφαλαία και ανέγνωσε Όμηρο,μεταφρασμένο από τον Σάκη Τόλη, ω φίλοι. Επίσης, με χλαμύδα και ανάλογη σοφία εμφανίστηκε και ο James Cosmo για την παρουσίαση του project στο Sword of the Highlands. Ναι, αλήθεια. Σου μυρίζει καλτίλα; Δεν είσαι true fan.
Στο μουσικό κομμάτι της πρώτης βραδιάς του εορταστικού tour CRUSHING THE ENEMIES OF METAL ANNIVERSARY TOUR ’22, οι Manowar έδωσαν στο πιστό τους κοινό μια γερή δόση της δικής τους power metal, αυτής της επικής δημιουργίας, παίζοντας δύο ολόκληρες ώρες. Την παράσταση έκλεψε ο Eric Adams που μετά από τόσα χρόνια, στα 69 του, διατηρεί τη φωνάρα του σε άριστη κατάσταση. Μόνο αυτός και ο Dickinson έμειναν, να τα λέμε κι αυτά. Παράπονο των fans το ότι δεν έπαιξαν tracks από το Hail to England. Αλλά ποιος νοιάζεται; Hail and Kill σου λέει και τα μυαλά στα κάγκελα. Defender, Gates of Valhalla, Warriors of the world united, Black wind,fire and steel, Battle Hymn και καπνογόνα, headbanging, μωρά, έφηβοι, μεσήλικες και παππούδες. Τι άλλο να ζητήσεις;
Ο DeMaio έκανε και το disclaimer για την συναυλία της Ισπανίας που ακύρωσαν, λέγοντας ότι το θέμα των Manowar είναι πάντα το κοινό τους που θέλουν να το προστατεύσουν, γι αυτό και τα χρήματα των εισιτηρίων τα επενδύουν στα show τους, στον ήχο τους, στη διοργάνωση των live τους. Κι αλήθεια είναι. Οι άνθρωποι παρέμειναν πιστοί στο γκίνες που έχουν σπάσει για την ένταση της μουσικής τους – στα bass solo ένιωθες τα ηχεία στην καρδιά σου δηλαδή- είχαν φωτιές, είχαν καπνούς, είχαν ηθοποιούς, μεγαλύτερο stage, καλύτερο PA, δυνατότερα φώτα. Το τιμούν το κοινό τους.
Οι Manowar στα 70 τους παραμένουν ενεργέστατοι, δυναμικοί, απτόητοι, και ο κόσμος τους λατρεύει γι αυτό. Αφού ο DeMaio έσπασε τις χορδές του μπάσο του, αποχώρησαν με πυροτεχνήματα, με όλους τους παρευρισκόμενους (πάνω από 15.000 άτομα) ευχαριστημένους και χορτασμένους. In metal we trust, κι ότι θένε ας λένε.
ΥΓ: Μέσα σε όλα τα συγκινητικά που συνέβησαν χθες, υπήρξε και μια στιγμή που μόνο σε metal συναυλία θα ζούσαμε. Στο κιόσκι με τις μπύρες, υπήρχε ένα πανό με το σκίτσο του Νίκου Ζαγγογιάννη, του αγαπημένου μας μακρυμάλλη, ροκά, που έπαιζε μουσική σε όλα τα ροκ στέκια, που μας σέρβιρε μπύρες σε όλα τα φεστιβάλ, που μας χάριζε χαμόγελα και αγκαλιές, και που έφυγε νωρίς από την παρέα. Οπότε, σε ξαναευχαριστούμε για όλα Νίκο.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφία : Anthony ka