Στην πόλη -και στην χώρα εν γένει – της αδικίας και της διαφθοράς, υπάρχουν κάποιες στιγμές, δημιουργούνται κάποιες καταστάσεις, φωτίζουν κάποιες βραδιές, για να μας θυμίζουν πού και πού τα ανθρώπινα. Τέτοια στιγμή ήταν το χθεσινό λάιβ των Calexico.
Για χάρη τους φτιάχτηκε ο όρος desert noir, και μιας και έχει έρθει η ώρα να εφεύρουμε καινούριες λέξεις για όλα, αυτό χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τη μουσική τους. Κάπου μεταξύ κούμπια και μαριάτσι, βρεθήκαμε χθες στην Πλατεία του Τεχνόπολις και χορέψαμε. Από την Τούσον της Αριζόνα,κάπου κοντά στα σύνορα με Μεξικό, ξεκινούν κάθε φορά από το ’96 και πάντα καταφέρνουν να φέρνουν το multi-culti στίγμα τους χαρίζοντάς μας χαρά. Τα απλά έχουν τη μεγαλύτερη σημασία, άλλωστε.
Περίπου 1500 θεατές, εν μέσω ενός πολύ θερμού καλοκαιριού – απ’όλες τις απόψεις – μαζευτήκαμε και παρακολουθήσαμε ένα δίωρο live με τους αγαπημένους μας Calexico. Το El Mirador, ο δίσκος τους που βγήκε την Άνοιξη, ήταν στο κύριο μενού της εμφάνισής τους. Φυσικά,έπαιξαν και παλαιότερα (δες το setlist παρακάτω) καθώς και δύο υπέροχα covers, το Serenata Huesteca και το Carinito.
Ωραία στιγμή ήταν το χθεσινοβραδινό Stray. Ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια,κι ένα από τα πιο “καμμένα” για μένα,από τη στιγμή που θυμίζει τους.. Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη. Ε,χθες, το διασκεύασαν,του φόρεσαν λαούτο, και αποκαταστάθηκε στην ψυχή μου, επιτέλους!
Δες το setlist εδώ
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Aφροδίτη Ζαγγανά