του Duke Zappa
Ας το παραδεχτούμε: Η Kim Gordon, ακόμη και τώρα στα εβδομήντα της, παραμένει μια θεά. Μπορεί να μην έχει μαζέψει ακόμη τα ψυχικά αποθέματα για να αναμετρηθεί, ζωντανά και μη, με τα όσα δημιούργησε με τους Sonic Youth. Λογικό είναι αυτό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς το άσχημο διαζύγιο με τον Thurston Moore και όλα τα παρεπόμενα του. Παρ’όλα αυτά, παραμένει ένας από τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους στον χώρο της εναλλακτικής σκηνής. Συνεχίζει να δισκογραφεί, πλέον μόνη της, τρέχει εκθέσεις εικαστικών, φτιάχνει δικά της έργα εικαστικής τέχνης, παίζει μικρούς ρόλους για την τηλεόραση και το σινεμά,κάνει συναυλίες με διάφορα καλλιτεχνικά project κ.ο.κ.
Ας πάμε στο προκείμενο. Οχτώμισι η ώρα και μπαίνουμε σε μια σχεδόν άδεια Τεχνόπολη με δεκάδες ερωτήματα να τρέχουν στο μυαλό μου. Θα παίξει τίποτα από Sonic Youth, έστω την διασκευή στο Superstar; Ή θα μας περάσει από την σόλο καριέρα της; Εάν κάνει το δεύτερο, πόσο μεγάλο θα είναι το σετ της; Θα παίξει με Steve Shelley ή με Lee Ranaldo ή έχουν καεί οι γέφυρες; Κοινώς κάναμε αυτό που πολύ συχνά κάνουμε στα λαιβ: πάμε αδιάβαστοι για να μην χαθεί το στοιχείο της έκπληξης.
Μια ώρα μετά, η Kim Gordon βγαίνει στην σκηνή συνοδευόμενη με τις τρεις γυναίκες session μουσικούς που αποτελούν την μπάντα της. Αυτό που ακολούθησε ήταν πενήντα λεπτά πλήρους και ατόφιας riot grrrlίλας. Η Kim Gordon να κινείται και να χορεύει με τον γνωστό cool και σαγηνευτικό τρόπο που μόνο αυτή ξέρει, να τραγουδάει με την ακόμα-και-τώρα υπέροχη φωνή της, να πατάει πάνω στα ηχεία μπροστά στην σκηνή για να τραγουδήσει κοντά στον κόσμο. Η μπάντα από πίσω να λειτουργεί σαν μια καλοδουλεμένη, καλοστημένη και λαδωμένη μηχανή. Ήταν φανερό ότι η Kim Gordon είχε επιλέξει συνεργάτιδες που δεν είχαν μόνο την τεχνική δεξιότητα να παίξουν τα κομμάτια, αλλά και μπορούσαν και σε επίπεδο έμπνευσης να ανταποκριθούν στις συνθέσεις των κομματιών της Kim Gordon. Υπήρξαν στιγμές που αναρωτιόμασταν φωναχτά “μα τι παίζουν οι γυναίκες”!
Και ήταν πολύ δύσκολο το να μην χαζεύεις την μπασίστρια όταν αναλάμβανε τις πιο βαριές μπασογραμές, ή την κιθαρίστρια όταν έπαιζε με τους μαγνήτες της ηλεκτρικής, ή την ίδια την Kim Gordon όταν έκοβε βόλτες στην σκηνή, όταν έπαιζε ακόρντα που θύμιζαν πάλι την Kim Gordon που όλοι γνωρίσαμε. Και μπορεί η προσέλευση του κοινού να ήταν μικρή, όμως οι περίπου 650 που βρεθήκαμε στην Τεχνόπολη νομίζω πως μαγευτήκαμε, παρ’ολα αυτά.
Κάπου στα 50 λεπτά η μπάντα έφυγε από την σκηνή, για να επιστρέψει σχεδόν δευτερόλεπτα μετά, και να δώσει ένα δεκάλεπτο encore, βουτηγμένο στην παραμόρφωση, τα ηχητικά εφέ και τους μικροφωνισμούς, βγαλμένο από τις καλύτερες παραδόσεις του Νεουορκέζικου NoWave, με την Kim Gordon να καρφώνει την ηλεκτρική της κιθάρα στους ενισχυτές όπως ο μεσαιωνικοί ιππότες έμπηγαν τα σπαθιά τους στη γη, να κοπανιέται μπροστά στα ηχεία και την υπόλοιπη μπάντα να δημιουργεί στρώματα από feedback, μέχρι το οριστικό φινάλε.
Εν τέλει λοιπόν….Μαγεία;
Μαγεία, και με το παραπάνω.
(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)
