Οι Fujiya and Miyagi σχηματίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας των 00s, και, μέχρι σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει εννέα στούντιο άλμπουμ. Από το εξαιρετικό “Transparent Things“, το “Lightbulbs”, το ομώνυμό τους του 2017 ως και το περσινό ακαταμάχητο “Little Versions“, οι Βρετανοί από το Μπράιτον φτιάχνουν μουσική για χορό. Με έξυπνες μελωδίες, ηλεκτρονικό παλμό, και μπόλικη synth pop περιμέναμε ένα live που θα ευχαριστιόμασταν πολύ. Όμως, δεν συνέβη αυτό.
Ίσως να φταίει που δεν υπήρξε ένα support act να ζεστάνει το κοινό, ίσως να φταίει που όλα τα όργανα ακούγονταν στην ίδια ένταση, ίσως να φταίει που πλησιάζει ανάδρομος ο Ερμής (;!). Από την αρχή η performance τους ήταν χλιαρή. Μια φλατ αισθητική, σαν να έλειπε το συναίσθημα, όλα παίζονταν με τον ίδιο τρόπο, τον ίδιο τόνο, δεν υπήρχε κανένα ξέσπασμα. Στο Collarbone κάπως ξέφυγαν από την βαρετή πεπατημένη αλλά ακόμα κι όταν ακούσαμε το Knickerbocker, το καταλάβαμε από το «vanilla, straweberry» που κάπως ακούστηκε γνώριμο.
Προς το τέλος της συναυλίας, έπαιξαν το Impossible Objects of Desire και ανεβήκαμε κάπως. Κάτι το πλήκτρο αλά Moroder, κάτι κι ο κόσμος που περιμένοντας για τόση ώρα μια δυνατή στιγμή, άρχισε να χοροπηδάει, τελοσπάντων ήταν μια ωραία στιγμή.
Παρόλ’αυτά, το σχετικά λίγο κοινό, φάνηκε να περνάει καλά. Διάφορες ηλικίες με ποτάκι, μπαινόβγαιναν στο Fuzz για τσιγάρο, κουνιούνταν λίγο στον ρυθμό, η ατμόσφαιρα ήταν ωραία. Έμοιαζε, όμως, περισσότερο με ένα βράδυ σε ένα ωραίο venue ακούγοντας μια μπάντα που δειλά ξεκινούσε την πορεία της, παρά το live μιας μπάντας όπως οι Fujiya and Fujiyama που προσδοκούσαμε να μας διασκεδάσει τόσο πολύ.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
