Ήταν 2 Μαρτίου του 1948 όταν ο Rory Gallagher γεννήθηκε στο Ballyshanon της Ιρλανδίας. Ήταν 14 Ιουνίου του 1995 όταν άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα νοσοκομείο του Λονδίνου, μόλις στα 47 του χρόνια. Στα χρόνια που έζησε όμως φρόντισε να μας αφήσει μια τεράστια μουσική παρακαταθήκη στο blues και το rock. Ποιος ξέρει τι ακόμα θα ακούγαμε από εκείνον;
Στην Ελλάδα υπάρχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τον Ιρλανδό κιθαρίστα. Η επεισοδιακή του συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1981, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και σημαδεύτηκε από συγκρούσεις με την αστυνομία έχει περάσει στα πλαίσια του θρύλου. Τα τελευταία 10 περίπου χρόνια, δύο από τα μέλη της μπάντας που έπαιξε σε εκείνο το ιστορικό live, μας επισκέπτονται για να κάνουν live γιορτές με τα τραγούδια του Rory Gallagher. Πρόκειται για τους Gerry McAvoy και Brendan O’neil με όχημά τους, τους Band of Friends. Μαζί τους αυτή τη φορά θα ήταν δύο κορυφαίοι (και όπως αποδείχθηκε) κιθαρίστες: ο Jim Kickpatrick που ανέλαβε και τα φωνητικά και ο Paul Rose.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή της βραδιάς, σε ένα γεμάτο Gagarin, έκαναν την εμφάνισή τους οι Sakis Dovolis Trio μαζί με τον Νίκο Ντουνούση για ένα ωριαίο αφιέρωμα στον Jimi Hendrix. Ο Νίκος Ντουνούσης αποτελεί έναν από τους κορυφαίους blues κιθαρίστες στη χώρα μας αλλά και ο Σάκης Ντοβόλης έναν από τους ανερχόμενους. Η αλήθεια είναι πάντως πως αυτό που έπαιξαν απείχε αρκετά από κάτι που θα θύμιζε Jimi Hendrix. Χορταστικά σόλο μεν, δεξιοτεχνικά, αλλά κάτι δεν κολλούσε, κάτι έλειπε. Πιθανόν να ήταν πιο επιτυχημένη η εμφάνιση αν αφιέρωναν τη βραδιά στον Stevie Ray Vaughan. Όλα αυτά χωρίς καμία αμφισβήτηση στο παίξιμό τους, το οποίο ήταν υποδειγματικό.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα για τις απαραίτητες αλλαγές και οι Band of Friends ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin. Έναρξη με το Wayward Child και Continental Op για να μπούμε στο κλίμα, ενώ το γερό μπάσιμο έχει με το Moonchild λίγο μετά. Οι συγκινήσεις είχαν ήδη ξεκινήσει.
Το σχήμα με τις δύο κιθάρες δουλεύει εξαιρετικά. Έτσι και αλλιώς τα περισσότερα κομμάτια του Gallagher έχουν 2 κιθάρες στις studio ηχογραφήσεις. Στα σόλο οι δύο κιθαρίστες έπαιρναν εναλλάξ το ρόλο αυτοσχεδιάζοντας. Φυσικά τον χώρο και την ελευθερία για όλα αυτά τα σόλο τους τον έδιναν ο Brendan O’neil που ήταν εξαιρετικός στα τύμπανα με τον Gerry McAvoy στο μπάσο – οι παλιοσειρές δε χάνουν ποτέ.
Καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, το κοινό είχε δυναμική παρουσία, ενώ ο Gerry McAvoy με την αστείρευτη ενέργειά του, δεν έπαψε στιγμή να προσπαθεί να μας ξεσηκώσει κι άλλο, έχοντας και ρόλο «οργανωτή κερκίδας».
Από μια βραδιά που ακούστηκαν πολλοί «ύμνοι» από τη δισκογραφία του Gallagher (Moonchild, Shadow Play, Bad Penny, Tatto’d Lady), και από άλλους τόσους που δεν ακούστηκαν, θα ξεχώρισα την εκτέλεση του Ghost Blues, μιας και αφορά ένα από τα πιο όμρφοα κομμάτια του, τα οποία όμως δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να τα ακούμε live.
Στο προηγούμενο σχήμα τους, οι Band of Friends με τον Marcel Scherpenzeel στην κιθάρα και τα φωνητικά, είχαν ένα πιο απελευθερωμένο παίξιμο που θύμιζε περισσότερο τον τρόπο που ο Gallagher έπαιζε στα live του. Στον τρόπο που τραγουδούσε, στα σόλο, στις φόρμες των αυτοσχεδιασμών. Στο τωρινό σχήμα οι Jim Kickpatrick και ο Paul Rose, λειτουργούν περισσότερο «by the book». Παίζουν σφιχτά, δουλεμένα, με συγκεκριμένα μέρη ο καθένας. Πολύ πιο πιστοί στις studio εκτελέσεις των κομματιών. Τίποτα λάθος δεν υπάρχει στις δύο περιπτώσεις, όλα είναι θέμα γούστου. Ωστόσο σε κάποια σημεία, ίσως να το παραέκαναν με τα επαναλαμβανόμενα κλεισίματα στα κομμάτια, όπου μόλις έκλειναν, ξανάρχιζαν να παίζουν. Μερικές φορές 2 και 3 φορές για το ίδιο κομμάτι, χάνοντας έτσι και το συναίσθημα του μακρόσυρτου σόλο που πιθανόν να οδηγούσε και σε μεγαλύτερη κορύφωση, αλλά και στερόντας μας 1 με 2 κομμάτια ακόμα.
Όλα αυτά ίσως είναι και λεπτομέρειες, αφού οι Band of Friends εκτελεστικά ήταν άψογοι, απόλυτα δεμένοι και δουλεμένοι. Για άλλη μια φορά έδωσαν πνοή στα κομμάτια του Rory Gallagher και ήταν εκεί για μια ζωντανή γιορτή, φόρο τιμής στον τεράστιο Ιρλανδό κιθαρίστα.
Κείμενο & Φωτογραφίες : Μιχάλης Κανάκης
