PULP: Αυτή είναι η νύχτα που θα θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή

Η τέταρτη μέρα του Release μας επιφύλασσε εκπλήξεις και σίγουρα ήταν όχι απλώς χορταστική, αλλά μία από τις καλύτερες βραδιές που έχουμε περάσει σε αυτό το φεστιβάλ.

Με τον ήλιο να καίει και να χτυπάει τη σκηνή στην Πλατεία Νερού, εμφανίστηκαν οι Tramhaus. Οι Ολλανδοί ήταν η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της ημέρας. Με μια δυναμική εμφάνιση κέντρισαν το ενδιαφέρον του κόσμου που είχε αρχίσει να έρχεται. Ο ήλιος και η ζέστη δεν τους πτόησε καθόλου και μας θύμισαν ηχητικά αυτό που συμβαίνει με την αναγέννηση του post punk στη Βρετανία. Με χαρά να τους απολαύσουμε ξανά!

Και ενώ ο ήλιος δεν έλεγε να πέσει, στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Ride, τακτικοί επισκέπτες στη χώρα μας, είτε σε φεστιβάλ είτε σε δικές τους συναυλίες σε κλειστούς χώρους. Οι Ride έχουν αφήσει και αυτοί την κληρονομιά τους στη δεκαετία του 90 στην alternative shoegaze σκηνή και με τον πρόσφατο νέο δίσκο τους κέρδισαν και τους φαν τους και πήραν και καλές κριτικές. Το setlist μοιράστηκε σε κομμάτια του νέου δίσκου και στα δύο παλιότερα άλμπουμ τους, αυτά που τους καθιέρωσαν: Nowhere και Going Black Again. Οι κιθάρες των Ride μοιάζουν να μη χάνουν ποτέ, κι έτσι, με σύμμαχο τον καλό ήχο και το ορεξάτο παίξιμό τους μας έκαναν να ξεχάσουμε το λιοπύρι. Και πώς αλλιώς θα γινόταν άλλωστε, όταν ακούσαμε κομματάρες σαν το Leave Them All Behind (που πρέπει να έχει τη θέση του σε κάθε playlist), το OX4 ή το Seagull.

Η ώρα πέρασε, η ζέστη υποχώρησε και η σκηνή του Release ετοιμάστηκε να υποδεχτεί τους The Smile. Η προσμονή ήταν μεγάλη από τους περισσότερους στο κοινό καθώς θα εμφανίζονταν, για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά το 2000, δύο μέλη των Radiohead: ο Thom Yorke και ο Johnny Greenwood. Συνοδευόμενοι από τον ντράμερ Tom Skinner αλλά και τον Robert Stillman (κυρίως) στα πνευστά. Οι The Smile είναι μια μπάντα με πολύ ιδιαίτερο ήχο. Παιξίματα που έχουν αναφορές στη jazz και στο krautock. Πολύ δουλεμένα κομμάτια, αρκετά δομημένα αφήνοντας όμως και μια αίσθηση χτισίματος το οποίο όμως δεν κορυφώθηκε ποτέ. Ο ήχος τους ήταν αρκετά νωχελικός ωστόσο είχαν κάποια πιο «πιασιάρικα» σημεία, κυρίως σε κάποιες μπασογραμμές και σε ορισμένα κιθαριστικά σημεία. Όπως και να το κάνουμε το να βλέπεις αυτούς τους μουσικούς επί σκηνής είναι από μόνο του σημαντικό. Η μουσική των The Smile ίσως θα ήταν καταλληλότερη για μια κλειστή συναυλία, με μικρότερη απόσταση κοινού και μπάντας. Χαρακτηρίζονται από αυτήν την εσωστρέφεια η οποία πιθανόν να μην είναι ιδανική για σκηνή φεστιβάλ, παρόλο που, φυσικά, έχουν μεγάλο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.

«Αυτή είναι η νύχτα που θα θυμάστε για όλη σας τη ζωή». Αυτές ήταν οι λέξεις στις οθόνες λίγα λεπτά πριν ανέβουν στη σκηνή του Release οι Pulp. Σε δύο ώρες αυτό το μήνυμα θα είχε επιβεβαιωθεί. Οι Pulp στη δεύτερη νιότη τους, 13 χρόνια από την τελευταία εμφάνισή τους στη χώρα μας δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και μας στέλνουν αδιάβαστους! Με ένα setlist που κάλυπτε όλη τους τη δισκογραφία, μετέτρεψαν το Release Festival σε ένα 90’s πάρτυ και έκαναν τον κόσμο στην Πλατεία Νερού να χορεύει και να τραγουδάει ασταμάτητα. Μέσα σε λίγα λεπτά μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι είχαμε δει και είχαμε ακούσει πριν.

Τι να πρωτοξεχωρίσεις από αυτή την εμφάνιση; Ο Jarvis Cocker σαν έφηβος αλώνιζε τη σκηνή και μας χάριζε τις χορευτικές του κινήσεις. Πόσο τυχεροί μπορεί να είμαστε να βλέπουμε ζωντανά έναν τέτοιο performer. Δε σταμάτησε να γράφει χιλιόμετρα πάνω στη σκήνη, να παίρνει χορευτικές πόζες, και φυσικά να ερμηνεύει τους στίχους που σημάδεψαν τη δεκαετία του 1990, και όχι μόνο.

Σα να μπήκαμε σε μια χρονομηχανή και μας γύρισε 30 χρόνια πίσω. Ο κόσμος να ακολουθούσε τους Pulp σε αυτό το ξέφρενο πάρτυ. “Disco 2000”, “Pink Glove”, “Do You Remember the First Time”, “Babies” όπου ο κόσμος ανταάλασσε ενέργειες με τη μπάντα. Ξεχωριστή στιγμή σίγουρα το “This Is Hardcore” , το πιο σκοτεινό κομμάτι των Pulp, σε μία φοβερή εκτέλεση.

Είχαμε χάσει την αίσθηση του χρόνου, βρισκόμασταν στον φαντασιακό κόσμο των Pulp και του Jarvis Cocker και χορεύαμε ασταμάτητα! Η εμφάνιση των Pulp ήταν κορυφαία και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να ρουφήξουμε κάθε δευτερόλεπτο.

Φτάνοντας προς το τέλος, ξέραμε πια τι θα ακούγαμε: “Common People” και η Πλατεία Νερού σείστηκε! Είναι λίγα τα τραγούδια που μπορείς να τα βιώσεις τόσο έντονα όταν παίζονται ζωντανά και Common People είναι ένα από αυτά. Ήταν το αποκορύφωμα αυτής της συναυλίας. Αυτό το τραγούδι που σημάδεψε πολλούς, ξεχώρισε τους Pulp από το υπόλοιπο ρεύμα της Brit Pop.

Και ενώ νομίζαμε πως ήρθε το τέλος και κερδίζαμε μερικές ανάσες, οι Pulp είχαν και δεύτερο encore, κι εμείς μοιραζόμασταν όση ενέργεια είχαμε χορεύοντας το Razzmatazz. Με την ώρα να έχει περάσει τη μία μετά τα μεσάνυχτα, δεν μας ένοιαζε να αφήσουμε τα κόκκαλά μας εκεί, αρκούσε να μας τραγουδάει ο Jarvis!

Δεν ξέρω αν ο τίτλος της περιοδείας “This is what we do for encore” έχει κάποιο διπλό μήνυμα και οι Pulp παίζουν το encore τους, δισκογραφικά άλλωστε είναι ανενεργοί από το 2001. Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γράψουν επίλογο στη πολύχρονη πορεία τους.