Θα ‘θελες να τους δεις σε ένα μεγάλο venue. Σε έναν χώρο όπου όλη τους η δημιουργικότητα θα τονιζόταν και δεν θα παραγκωνιζόταν. Ο λόγος, για τους Midas Fall, που τους είδαμε στο Death Disco, αλλά κάτι μας έλειπε.
Ένα σχήμα δυναμικό, παράξενο, ιδιαίτερο. Κάθε χαρακτηρισμός από τους παραπάνω θα τους ταίριαζε αδιαμφισβήτητα. Δύο τύπισσες στο stage ερωτευμένες –και μεταξύ τους και- σίγουρα με τη μουσική. Στο χρονικό των εμφανίσεών τους στην Αθήνα, την πρώτη φορά στο six d.o.g.s. άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα με τον ήχο, ενώ στη δεύτερη στο Fox αναγκάστηκαν να διακόψουν για λίγο, γιατί υπήρχε ένα πρόβλημα με τον ήχο. Σ΄αυτήν την τρίτη φορά που μας επισκέφθηκαν, βρήκαν αν μην τι άλλο, το φόντο που τους ταιριάζει ίσως περισσότερο από κάθε άλλο : τους φορτισμένους γκρι τοίχους του Death Disco. Όμως, ήταν κάτι παραπάνω από σαφές τι ακριβώς συμβαίνει με τους Midas Fall και το.. πρόβλημα στον ήχο!
Όταν το προηχογραφημένο part των κομματιών τους εμπεριέχει καμιά δεκαριά όργανα, δυστυχώς η φυσική παρουσία δεν υπερκαλύπτει τη συνθετική τους δεινότητα. Που να ξεχωρίσεις το τσέλο ακούγοντας post rock, όταν δεν παίζεται ζωντανά; Η παρατήρηση, βεβαίως, δεν απευθύνεται στη μπάντα· ο δημιουργός κάνει ό,τι θέλει. Τα άλμπουμ, αν τα ακούσετε από τα ηχεία σας, είναι υπέροχα. Στο live, όμως, απαιτείται ένας συνδυασμός συνθηκών για να απολαύσεις τέτοιες μπάντες. Κάτι ο λίγος κόσμος, κάτι ο περίεργος ήχος, δεν ήταν το αποτέλεσμα άριστο.
Πάντως, με τα minimal visuals, το λιγοστό φως, τα Enya like φωνητικά της Elizabeth Heaton, μας έδωσαν όσα περισσότερα μπορούσαν. Μας έντυσαν μελαγχολία και ambient διάθεση, με τις κιθάρες και τα βαθιά επί σκηνής. Μας παρουσίασαν το δικό τους post rock και η Elizabeth μας εξομολογήθηκε κατ’ιδίαν ότι το απήλαυσε. Εν ολίγοις, give Midas Fall a chance! They really deserve it people!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”27″ gal_title=”Midas Fall”]
