Οι Madrugada έδωσαν χθες ένα από τα καλύτερα τους live στην Ελλάδα. Ήταν δυναμικό και γεμάτο αναμνήσεις από τα παλιά και καινούριες μελωδίες από το τελευταίο τους album, Chimes at Midnight, το οποίο εκπόνησαν οι ίδιοι.
Η 25χρονη Αmanda Tenfjord, που εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Eurovision με το ΑΜΑΝ, εμφανίστηκε ως support. Η performance της ήταν έκπληξη, για να είμαστε ειλικρινείς, μιας και γκριντζάρουμε λίγο με το θέμα Eurovision. Περιμένουμε σύντομα να την ξανακούσουμε μέσα στον χειμώνα και να παρακολουθήσουμε τα επόμενα βήματά της που προ μηνύονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα.
Το στάδιο στο Καλλιμάρμαρο γεμίζει με 45.000 κόσμο, και χθες το μισό ήταν σχεδόν γεμάτο, μιας και οι Madrugada δεν έπαψαν ποτέ να είναι αγαπημένοι του ελληνικού – αλλά και του ευρωπαϊκού- κοινού. Ξέραμε όλα τα κομμάτια, και αρκετά από αυτά μας συγκίνησαν ιδιαίτερα. Οι Madrugada έκαναν πάντα απολαυστικά live, και ακούγονται σαν να συνοδεύουν τη χαραυγή, ταιριάζοντας απόλυτα στο όνομά τους. Χθες, ήταν το κάτι άλλο.
Μετά τον θάνατο του επί μια 15ετία κιθαρίστα τους, Robert Buras, και αφού ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους μετά τον δίσκο τους Madrugada, σίγουρα δεν πίστευαν ότι η μπάντα θα επανερχόταν και θα παρέμενε και τόσο αγαπητή. Kι όμως, τα live τους μετά την επανένωσή τους το 2018, είναι γεμάτα κόσμο που τους ακολουθεί πιστά.
Χθες, είδαμε έναν καινούριο Sivert Hoyem. Εμφανώς ενθουσιασμένος με τον χώρο και την αγάπη των φανς, ήταν γεμάτος ενέργεια, χόρευε, διαφοροποίησε με επιτυχία, σε κάποια κομμάτια, τα φωνητικά του, όπως στο Blood shot adult commitment, κατέβηκε στο κοινό. Κάποια στιγμή, δε, πήρε μια κάμερα χειρός και τραβούσε βίντεο τους θεατές. Αυτό προβαλλόταν στις οθόνες και, ειλικρινά, θα μπορούσε να ήταν το πιο ταιριαστό κλιπ για τα κομμάτια των Madrugada. Βέβαια, τα visuals, ήταν ήδη εξαιρετικά, με χέρια που χόρευαν νοχελικά στο ρυθμό των τραγουδιών τους, παράξενες μορφές χρωματιστές σε αργή κίνηση, απόκοσμες εικόνες εξαιρετικά ταιριασμένες με το νορβηγικό λυκαυγές των τραγουδιών τους.
Στη δίωρη συναυλία τους, εκτός από τον Sivert Hoyem -που είναι χάρμα οφθαλμών και ώτων- απολαύσαμε τον κιθαρίστα που τους συνοδεύει, τον Cato Thomassen, κατά κόσμον Cato Salsa, με τον οποίο ο Hoyem συνεργάστηκε και στη solo πορεία του με τους Volunteers. Έτσι κι αλλιώς, οι Madrugada είναι ένας κι ένας, και ο Cato, δένει απόλυτα μαζί τους, δίνοντας το δικό του βιρτουόζικο άρπισμα. Στο Call my name, του καινούριου τους album, τα έδωσε όλα!
Στη σκηνή επίσης ανέβηκαν οι Irida Vocal Enseble Choir, το χορωδιακό σχήμα που συνόδεψε την μπάντα στο Stabat Mater και το Honey Bee. Αμέσως μετά εμφανίστηκε η Ane Brun για το Lift me, που όπως μάθαμε από τον Hoyem, «είναι ένα τραγούδι που δεν λένε εκτός Νορβηγίας».
Electric, Blood shot commitment (το ξαναλέω, το απογείωσαν), Majesty, Vocal, Strange Color Blue, The kids are on high street, Look away Lucifer, ένα εξαιρετικά παιγμένο Black Mambo -πρέπει να ήταν η καλύτερη στιγμή του live- και πολλά ακόμα αγαπημένα και καινούρια κομμάτια, μας έφτιαξαν το σαββατόβραδο και μας άφησαν να περιμένουμε την επόμενη συναυλία των Madrugada. Είναι αξιοθαύμαστο, το πώς κατάφεραν, ενώ το στάδιο βρίσκεται μπροστά στον πολυσύχναστο και κατάμεστο εκείνη την ώρα δρόμο, με το απαίσιο όνομα, να μας απομακρύνουν από τη βοή και να μας συνεπάρουν στα δικά τους μονοπάτια. Υπέροχοι.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
Madrugada
Amanda Tenfjord
