Το ραντεβού με τον Παυλίδη στην Τεχνόπολη έχει καθιερωθεί κάθε καλοκαιρινή συναυλιακή σεζόν. Φέτος όμως, επιτέλους, θα επανερχόμασταν στην κανονική κατάσταση, όπου θα μπορούσαμε να τον απολαύσουμε, όρθιοι, χορεύοντας!
Μετά τις συναυλίες στο Gagarin τον Μάρτιο για την παρουσίαση του τελευταίου του δίσκου «Μαύρο Κουτί», θα ήταν η πρώτη φορά που θα βλέπαμε τον Παυλίδη με τους Hotel Alaska σε μια δικιά τους βραδιά με πλήρες σετ. Ένα σετ που τα είχε όλα: παλμό πάνω και κάτω στη σκηνή, χορό πάνω και κάτω στη σκηνή, και κομμάτια από όλη τη δισκογραφία του Παυλίδη.
Η συναυλία ξεκίνησε με κομμάτια από το «Μαύρο Κουτί». «Τώρα που χάνεται το φως», «Άννα», «Το παιδί με το πατίνι» και ο κόσμος ανταποκρίθηκε δυναμικά από το ξεκίνημα δίνοντας το ρυθμό.
Είναι εμφανές πως ο Παυλίδης είναι ένας καλλιτέχνης που έχει αληλλεπίδραση με τον κόσμο και έτσι η θερμή ανταπόκριση που είχε το κοινό από νωρίς, τροφοδοτούσε τον ίδιο και τη μπάντα.
Οι Hotel Alaska είναι φοβερή μπάντα, και αυτό φάνηκε από την πρώτη τους συναυλία στο Ηρώδειο πέρυσι το καλοκαίρι. Είναι νέα μπάντα, φέτος κιόλας προστέθηκε και ένα νέο μέλος στην κιθάρα, ο Αλέκος Γεωργουλόπουλος, βοηθώντας να υπάρχουν περισσότερες κιθαριστικές φράσεις και να γεμίσει ακόμα περισσότερο ο ήχος. Η μπάντα ξεκινάει από τα τύμπανα και το μπάσο, αφού ο Θάνος Μιχαηλίδης και ο Δημήτρης Τσεκούρας παίζουν σφιχτά και δυνατά δημιουργώντας μια γερή βάση. Κομβικός σαφώς είναι ο Φώτης Σιώτας ο οποίος χρωματίζει με απίστευτους τρόπους τον ήχο της μπάντας.
Με τους Hotel Alaska και όσο δένει η μπάντα, δίνεται η δυνατότητα στον Παυλίδη να κάνει πολλά πράγματα και σε ένα εύρος που ίσως και να μην είχε φτάσει.
Πάμε πίσω στα της συναυλίας. Όταν μέχρι τη μέση του σετ έχεις ήδη παίξει «Ατλαντίς», «Φωτιά στο Λιμάνι», «Ρόδες» και «Βασιλιά της Σκόνης», αυτό δείχνει τη μεγάλη αυτοπεποίθηση με την οποία αντιμετωπίζεις το υλικό σου. Ποιος καλλιτέχνης, ποια μπάντα, θα είχε αυτά τα κομμάτια και δε θα τα κρατούσε για το φινάλε; Και εδώ λοιπόν το στοίχημα κερδίθηκε αφού όπως είπαμε και παραπάνω, ο κόσμος που έδειξε από νωρίς διάθεση, εκεί απογειώθηκε και όλο αυτό πήγε μέχρι το τέλος!
Να κάνουμε μια ειδική αναφορά στη «Σπασμένη Πολυθρόνα». Ο τρόπος που έχουν διασκευάσει το κομμάτι, κάνοντάς το ακόμα καλύτερο, ακόμα πιο γεμάτο από ήχους και εικόνες, είναι φανταστικός. Ακούσαμε και τον Παυλίδη να φωνάζει το όνομα του Federico G. Lorca. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, και από τα καλύτερα του Παυλίδη και πραγματικά χθες το απόλαυσα όσο ποτέ. Την δουλεύουν από καιρό την εκτέλεση, αφού είχε παιχτεί και στο Gazarte το χειμώνα που μας πέρασε αλλά και στις ανοιξιάτικες συναυλίες. Ωστόσο χθες νομίζω ήταν από τις καλύτερες -πολλές- στιγμές της συναυλίας. Είναι ένα παράδειγμα από τη δουλειά που έχουν κάνει με τους Hotel Alaska στα παλιότερα κομμάτια.
Φτάνοντας προς το τέλος, ένα τραγούδι για το δρόμο. «Περιμένω». Ένα τραγούδι που όπως μας είπε είναι από τα αγαπημένα του, αλλά πάντα σκέφτεται αν θα το παίξει ή όχι.
Χθες στην Τεχνόπολη ο Παυλίδης επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πόσο σημαντικός καλλιτέχνης είναι και πόσο τον χρειαζόμαστε να γράφει μουσική και να υπάρχει πάνω στη σκηνή. Έδειξε το βάθος των κομματιών του και πως δε φοβάται να τα «πειράζει» και να τα ανανεώνει. Για δυόμιση ώρες μας είχε ξεσηκώσει και για άλλες τόσες να μας είχε εκεί κανείς δε θα έλεγε όχι!
Κείμενο : Μιχάλης Κανάκης
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
