Αναζητώντας την αγάπη και τη δικαιοσύνη, ανάμεσα σε νεκρούς, βιασμένους ψυχολογικά και κατακρεουργημένους σωματικά, υπάρχει το φως των ανθρώπων που βρίσκουν την ελευθερία ανάμεσα σε σφιχτές αγκαλιές, συντονισμένες φωνές, μελωδικές κραυγές και μοιρασμένα χαμόγελα.
Ο Γιώργος Πατεράκης, ο μαέστρος στις υπέροχες εικόνες που θα παρακολουθήσεις σε λίγο, είχε πει ένα ηλιόλουστο μεσημέρι ότι «καθετί όμορφο που κάνουμε και βγαίνει από μέσα μας είναι σαν μια μικρή φωτιά που συναντάει τις μικρές φωτιές όλων των άλλων κι έτσι βλεπόμαστε, ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι, παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε».
Να που βλεπόμαστε ξανά, λοιπόν. Αυτή τη φορά μέσα από τους 120 μουσικούς που τραγούδησαν το Tencere Tava Havasi των Kardeş Türküler στην μνήμη των Helin Bölek, Mustafa Koçak και İbrahim Gökçek, των απεργών πείνας του Grup Yorum που βάναυσα πολεμιέται ακόμα από το καθεστώς του Ερντογάν.
Φτάνει πια, αρκετά
η προσταγή, το μη και μη
Μυαλά κλειστά,
δεν θ’ ανεχθούμε άλλη εντολή
Φτάνει πια, αρκετά
η προσταγή, το μη και μη
Μυαλά κλειστά,
δεν θ’ ανεχθούμε άλλη εντολή
Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος
Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος
Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει
Μόνο το αίμα τους δεν δημοπράτησαν.
Όλα προς πώληση:
Δέντρα, ποτάμια, δάση, βουνά
Σκέφτηκαν λίγο κι έτσι αποφάσισαν:
Εχθροί οι πλατείες
Κι οι ιστορίες στα σινεμά
Γλυκιά Κωνσταντινούπολη,
Μαύρη χολή
Παρασιτεί μες στην κοιλιά σου
Κόσμος πολύς.
Μπαίνει και βγαίνει στα μαγαζιά σου
Τον Βόσπορο δεν θα διαβώ
Να μην σε δω
Μες στην πολύβουη ερημιά σου
Κωνσταντινούπολη μου, αγαπημένη
Στα τσιμέντα σου πνιγμένη
Πού πήγε η τόση σου ομορφιά;
Πώς ξέπεσες;
Πώς σε κατάντησαν, αγαπημένη πόλη;
Θρήνοι, μαρτύρια,
βασανιστήρια,
φαρμάκι ο αέρας
Πικρή είν’ η ρίζα σου και πού να χτίσω;
Πες, τι σού κάνανε; Ποιόν να ρωτήσω;
Αχ, μίλα μου εσύ, μίλα μου εσύ, μίλα μου, πες μου…
Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος
Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος
Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει
Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει
(δανεική μετάφραση στίχων).
