Ένα ζεστό βράδυ Σαββάτου, βρεθήκαμε στο Ηρώδειο, το γεμίσαμε, για να απολαύσουμε την επιστροφή της Patti Smith στην Αθήνα, μετά από 6 χρόνια.
Μόλις η Patti έκανε την εμφάνισή της στη σκηνή του Ηρωδείου ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και φωνές εκδηλώνοντας από την πρώτη στιγμή την αγάπη του. Ξεκινώντας με το “Dancing Barefoot”, και τις απλές χορευτικές της κινήσεις, ο κόσμος άρχισε να δίνει ρυθμό και παλμό από το πρώτο κιόλας κομμάτι.
Ήταν ένα πολύ εκδηλωτικό κοινό αυτό χθες στο Ηρώδειο. Κοινό σε όλο το φάσμα των ηλικιών, πράγμα πολύ ευχάριστο και αισιόδοξο. “Patti Smith I love you” φώναξε κάποιος, με την Patti να απαντάει “Send me your picture”.
Μας είπε πόσο ευγνώμων είναι που παίζει μουσική σε αυτό τον χώρο, κάτω από την Ακρόπολη, και μας το τραγούδησε κιόλας με το “Grateful”.
Το βράδυ κινήθηκε σε κομμάτια από την δισκογραφία της Patti Smith αλλά και σε διασκευές. Ακούσαμε Bob Dylan, αλλά και το “Since I’ve Been Loving You” των Led Zeppelin, σε μια εκρηκτική blues εκτέλεση.
Το κοινό ακολουθούσε τη ροή της συναυλίας και έδινε το ρυθμό μαζί με τη μπάντα. Ήταν πολύ ενθουσιασμένο, αλλά παρέμεινε και άκρως σιωπηλό τη στιγμή που έπρεπε. Αυτή η στιγμή ήταν όταν η Patti Smith έκανε αναφορά στον Allen Ginsberg και σχολίασε τους νόμους που ψηφίζονται αυτό το διάστημα στις ΗΠΑ και στον κόσμο, με αφορμή την κατάργηση της προστασίας του δικαιώματος στην άμβλωση από το σύνταγμα των ΗΠΑ. Αφού μας είπε πόσο λείπει ο Ginsberg στο σήμερα, μας απήγγειλε το Footnote to Howl, σε μία από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς.
Η φυσιογνωμία της Patti Smith είναι μαγική, πότε είναι ένα αερικό που χορεύει πάνω στη σκηνή, πότε μια ποιήτρια, και πότε ερμηνεύει τόσο παθιασμένα που μπορεί να σε ξεσηκώσει, χωρίς να σου αφήσει κανένα περιθώριο να αγνοήσεις αυτό που έχει να σου πει. Κυριολεκτικά δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Σε μαγνητίζει, και το κάνει αβίαστα, ακόμα και με μια απλή κίνηση των χεριών της. Σε αυτή την απλότητά της βρίσκεται και η μαγεία της.
Μας μίλησε για τη Μαρία Κάλλας, πως την έχει μελετήσει και έχει μάθει πολλά από αυτή. Μας μίλησε για τραγούδια που άκουγε έφηβη στο πικάπ και προσπαθούσε να τα αποστηθίσει.
Φτάνοντας η βραδιά προς το τέλος, και αφού το γεμάτο Ηρώδειο άρχισε να σηκώνεται σιγά σιγά στο πόδι για να τραγουδήσει το “Because the Night”, άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες.
Οι ψιχάλες έγιναν βροχή κατά τη διάρκεια της φοβερής ερμηνείας στο “Pissing in a River”, που πιστεύω πως ήταν η κορυφαία στιγμή της βραδιάς από άποψη απόδοσης και ερμηνείας.
Και ενώ η βροχή συνέχιζε, κανένας δεν πτοήθηκε! Η Patti μας τραγούδησε “Jesus died for somebody sins but not mine…” και πλέον το Ηρώδειο είναι όλο στο πόδι, τραγουδάει και χορεύει. Η Patti γίνεται ξανά έφηβη, πετάει το σακάκι της και δίνει τον καλύτερό της εαυτό σε ένα ξεσηκωτικό φινάλε.
Ο κόσμος έμεινε όρθιος να χειροκροτάει για να δει την μπάντα να επιστρέφει για το encore. People Ηave the Power φωνάζαμε, “Believe it” μας απαντούσε η Patti, δημιουργώντας φοβερή ατμόσφαιρα και συγκίνηση.
Η βροχή όχι μόνο δε χάλασε τη βραδιά, αλλά έδωσε περισσότερη ενέργεια σε μπάντα και κοινό για να την κάνουν αξέχαστη!
Το Σάββατο στο Ηρώδειο, δεν υπήρχαν φανταχτερά σκηνικά, δεν υπήρχαν πολλές “φανφάρες” πάνω στη σκηνή. Υπήρχε η μπάντα, στημένη κοντά ο ένας στον άλλον, μόνο με τη μουσική της και μπροστά στο κοινό της. Το Σάββατο στο Ηρώδειο, είδαμε μια “ιέρεια”, που δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Μην ξεχνάμε πως πάνω της κουβαλάει μεγάλο μέρος της ιστορίας του rock n roll, της σκηνής της Νέας Υόρκης, του CBGB και του ξεκινήματος του punk, αλλά και τους beat ποιητές. Τι και αν πλέον είναι 75 χρονών; Έκανε αυτό που ξέρει. Πήρε το μικρόφωνο και μας παρέσυρε στα τραγούδια της και έκανε τη βραδιά μαγική. Απλά, λιτά και απέριττα.
Καθώς η Patti μας χαιρετούσε, ήρθε η σειρά μας να της πούμε ότι είμαστε ευγνώμονες που την είδαμε, ελπίζοντας να την ξαναδούμε σύντομα.
Κείμενο : Μιχάλης Κανάκης
