του Duke Zappa
Αλήθεια, πως μπαίνει η ομορφιά σε λέξεις; Πως μπορεί να μεταφραστεί μια βραδιά χαρούμενων συναισθημάτων σε ένα κείμενο;
Η ώρα έχει φτάσει εννιάμισι το βράδυ, και οι Magnetic Fields λαμβάνουν θέση στην σκηνή του Floyd, με τον Stephen Merritt να κάθεται μπροστά και αριστερά στην σκηνή, την Shirley Simms με το γιουκαλίλι της μπροστά και δεξιά, τον Sam Davol και το ηλεκτρικό βιολοντσέλο του να καταλαμβάνουν το κέντρο, και τον John Woo να βρίσκεται χωμένος κάπου πίσω και δεξία.
Ξεκίνημα, λοιπόν, με το Castles of America, σε μια setlist που την μερίδα του λέοντος είχαν το πρόσφατο Quickies και το κλασσικό πλέον 69 Love Songs. Ο Merritt και η παρέα του έδειξαν από την αρχή γιατί ήταν τα unplugged darlings του Αμερικάνικου Κολλεγιακού Ραδιοφώνου, παρά το γεγονός ότι ο ήχος που κυριαρχούσε στις συγκεκριμένες ραδιοφωνικές συχνότητες εκείνη την εποχή, ήταν βουτηγμένος στην κιθαριστική παραμόρφωση.
Το κύριο συστατικό της βραδιάς ήταν οι καθαρές μελωδίες από τα ακουστικά – στην πλειοψηφία τους – όργανα, και τις μελωδικές γραμμές στα φωνητικά, που υποστηρίζονταν από ελάχιστες και πολύ διακριτικές ηλεκτρονικές παρεμβάσεις σε σημεία. Το ιδιότροπο και ελαφρώς off-beat χιούμορ του Stephen Merritt κάλυπτε τις όποιες αμήχανες στιγμές ανάμεσα στα κομμάτια, οι οποίες ήταν τόσο μικρές που ίσα ίσα χώραγε το να ακουστεί ο τίτλος του επόμενου κομματιού, και να προχωρήσει η παρέα στο επόμενο κομμάτι με έναν τρόπο απόλυτα φυσικό μα καθόλου μηχανηστικό, συνεπαίρνοντας τον κόσμο που είχε σχεδόν γεμίσει την πλατεία του Floyd.
Ελαφριά γελάκια στα Kraftwerk in a black-out, , The Day the Politicians Died και Biker Gang,για να έρθουν οι πρώτες ανατριχίλες στο Candy (καμία σχέση με το τραγούδι των Jesus And Mary Chain σύμφωνα με τον Merritt, και ας ακολουθεί τον ίδιο α λα Phil Spector ρυθμό), οι οποίες θα ισχυροποιηθούν με το The Book of Love, δύο τραγούδια αργότερα. Papa was a Rodeo και κάπου νιώθω την καρδιά μου να ελαφρώνει και να πεταρίζει σαν πουλάκι, μέχρι να έρθει η ώρα να αναλάβει η Shirley Simms τα lead φωνητικά και να οδηγήσει τον Merritt αλλά και ολόκληρο το Floyd σε ένα τρίλεπτο sing-along στο All My Little Words.
Aμέσως μετά πετάγεται ο θεούλης John Woo από πίσω δεξιά για να δώσει μαθήματα feel-good αίσθησης και φωνητικής στο The Luckiest Guy on the Lower East Side, με τον κόσμο από κάτω να χορεύει. Ένα ακόμη πέρασμα από τα Get Lost ( All the Umbrellas In London) και Holiday (Take Ecstasy With Me) και όλοι μοιάζουν έτοιμοι να βγουν από το FLOYD με ένα τεράστιο χαμόγελο. Η μπάντα, όμως, είχε έναν ακόμη άσσο στο μανίκι της: επέστρεψε στα γρήγορα με μια εκτέλεση του Chicken With Its Head Cut Off μέσα σε επιφωνήματα ενθουσιασμού και αλλαλαγμούς, με το κοινό μπροστά από το stage να χορεύει χαμογελαστός.
Τελικά, οι Magnetic Fields μάλλον έδωσαν σε όλο αυτό τον κόσμο που ήρθε να τους δει, αυτό ακριβώς που ήθελε και χρειαζόταν. Ένα ενενηντάλεπτο feel good διάλλειμα, μια μικρή φυγή από την ζωφερή πραγματικότητα των ημερών.
Νωρίτερα, βγήκε στην σκηνή ο Ed Dowie, καθισμένος πίσω από μια μεγάλη κονσόλα. Η ηλεκτρονική αλλά και ταυτόχρονα “παλιομοδίτικη” παραγωγή και η χροιά της φωνής του, τον έκαναν να φαντάζει πολύ διαφορετικός αλλά ταυτόχρονα πολύ συγχρoνισμένος με το σύμπαν των Magnetic Fields, κάνοντας τα περίπου 40 λεπτά του σετ του να περάσουν αρκετά ευχάριστα. Γενικά άφησε καλές εντυπώσεις, και αφού μας αποχαιρέτησε ευγενικά, μας άφησε να περιμένουμε το “κυρίως πιάτο” της βραδιάς.
Υ.Γ. Well my heart’s runnin’ round like a chicken with its head cut off.
Magnetic Fields
Ed Dowie
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
