Ας μην κρυβόμαστε. Ο Carpenter Brut κατάφερε να ισοπεδώσει το Gagarin 205, και ευτυχώς επιζήσαμε για να έχουμε να μιλάμε για αυτή την εμπειρία για αρκετό καιρό ακόμη.
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή. Το Gagarin 205 είχε αρχίσει να γεμίζει κόσμο από νωρίς, με τον μισό κόσμο να έχει ήδη μπει στον χώρο από την ώρα του ανοίγματος των πορτών. Μέχρι να βγει η Sierra στην σκηνή ό χώρος της πλατείας είχε μισογεμίσει, ενώ κόσμος ακόμη έμπαινε στον χώρο.
Ξεκίνημα με την Γαλλίδα μουσικό πίσω από μια σειρά pads,πλήκτρα, κουμπιά,synths αλλά και drumpads, πότε να χτυπιέται και πότε να ψυθιρίζει στίχους στο μικρόφωνο, με λάμπες LED που εναλάσσονταν ανάμεσα στο λευκό και το κόκκινο να πολιορκούν το workstation. Η Sierra παρουσίασε ένα σετ που κινούταν στον χώρο του μεταλλαγμένου EBM, το οποίο διανθιζόταν από πλατειές πινελιές industrial και synthpop, και έμοιαζε σαν να ανοίγει μια ρωγμή στο χωροχρονικό συνεχές, η οποία μας ρούφηξε και μας έστειλε στο DarkSun (ναι το γκοθάδικο στην λεωφόρο Καβάλας), πίσω στα 2002, τότε που η διαδρομή από την είσοδο μέχρι το μπαρ, έπερνε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, κάνα μισάωρο. Το κοινό δεν άργησε να συντονιστεί με τα vibes της, και ήδη από το τρίτο-τέταρτο κομμάτι έβλεπε κανείς τις μπροστινές σειρές του κοινού να κινούνται στους ρυθμούς της, πράγμα που σιγά σιγά επεκτεινόταν και προς τα πίσω.
Με το τέλος του σετ της, ένα πράγμα ήταν φανερό. Είχε, κυριολεκτικά, πάρει κεφάλια, και είχε κερδίσει αρκετούς φανς με αυτήν την εμφάνιση. Το σίγουρο είναι ότι είναι στο χέρι της το να καταφέρει αυτό το κάτι παραπάνω, γιατί ταλέντο έχει, και φαίνεται.
Αν, λοιπόν, το support κατάφερε να παρασύρει το κοινό στους ρυθμούς του, τότε τι θα έκανε ο Carpenter Brut; Ακόμη και το λιγότερο υποψιασμένο κομμάτι του κοινού, είχε μια ιδέα για το τι θα μπορούσε να επακολουθήσει, τόσο μέσα από τα βιντεοκλίπ του, όσο και μέσα από τα όσα είχε πει σε συνεντεύξεις λίγο πριν τις συναυλίες. Η παραδοχή του, λοιπόν, ότι νιώθει μεν πιο άνετα στο στούντιο από ότι στα λάηβ, αλλά από την άλλη νιώθει πολύ κοντά στην σκηνική παρουσία ενός Trent Reznor, έδειχνε αρκετά για τις διαθέσεις με τις οποίες ο Carpenter Brut θα κατέβαινε στην Αθήνα.
Η εμφάνιση ξεκίνησε λίγο αμήχανα, μιας και κάτι φαινόταν να μην λειτουργεί στο πρώτο κομμάτι στον ήχο, και αυτός φαινόταν να μην είναι τόσο ογκώδης όσο απαιτούσε η περίσταση. Αυτό όμως διορθώθηκε πολύ γρήγορα, και από το δεύτερο κομμάτι ο Carpenter Brut και οι συνεργάτες του (συνοδεύεται επί σκηνής από τους Adrien Grousset, και Florient Marcadet, κιθαρίστα και ντραμερ των Γάλλων prog metallers Hacride), ξεπέρασαν την αρχική κρυάδα, έβαλαν τις μηχανές να λειτουργούν στο 200%, και άρχισαν να μας ταρακουνούν συθέμελα. Μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά, το κοινό είχε πάρει φωτιά και χόρευε σαν τρελό.
Αυτό το συνοθύλευμα των εμμονών, από τις ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, μέχρι τη μέταλ και τη synthpop των 80s, φαίνεται πως λειτουργεί καλλιτεχνικά, για αυτό το νόθο παιδί του John Carpenter με τους Judas Priest.Ενώ οι Marcadet και Grousset μας σφυροκοπούσαν ανελέητα με beats και riffs, o Carpenter Brut εξαπέλυε μέσα από τα synths και τα pads του μελωδίες που θα μπορούσαν να είχαν βγει από τα έγκατα των έητιζ, χαμένος πίσω από την κάπνα και τα εκτυφλωτικά φώτα. Ο φωτισμός επίσης λειτούργησε θετικά για το καλλιτεχνικό όραμα που φαίνεται να έχει, μιας και άλλες φορές βλέπαμε ένα εκτυφλωτικό άσπρο φως στην σκηνή (που έφερνε σε σκηνή απαγωγής από εξωγήινους), ενώ άλλες φορές τα φώτα πίσω από την μπάντα έμοιαζαν να φτιάχνουν το περίγραμμα μιας εφιαλτικής μεγα-πόλης από το μέλλον (μην ήταν το Λος Άντζελες του Blade Runner, ή μήπως το Μανχάταν του Escape from New York;).
Αλλά και χωρίς οπτικά ερεθίσματα, μόνο με κλειστά μάτια, θα μπορούσε κανείς να δει σαν “όραμα” τον David Hasselhoff να σφάζει ανθρωποείδη βαμπίρ από την Ανδρομέδα ή, τελοσπάντων, να εκτυλίσσεται ένα οποιοδήποτε σενάριο ενός b-movie επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 80.
Οι σειρές μπροστά από τους ηχολήπτες χόρευαν ασταμάτητα στο μεγαλύτερο κομμάτι του λάηβ, όμως στις κορυφώσεις του, όλος ο κόσμος από την πρώτη σειρά μέχρι και την είσοδο του χώρου βρισκόταν κυριολεκτικά στον αέρα. Αναμφισβίτητα ήταν μια θριαμβευτική εμφάνιση για τον Carpenter Brut, και αυτό φάνηκε από τις ιαχές του κόσμου στο τέλος. Το να βλέπεις έναν συναυλιακό χώρο να “γκρεμίζεται” από τον καλλιτέχνη είναι, άλλωστε, μια πολύ σπάνια εμπειρία.
Κείμενο : Duke Zappa
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
CARPENTER BRUT
Sierra
