Φωνές, ουρλιαχτά, λιποθυμίες, παθιασμένα γλωσσόφιλα, δάκρυα, κορμιά τεντωμένα στα κάγκελα και.. 9ο νυχτερινό από Σοπέν. Έτσι έκανε είσοδο ο κος Turner και οι Arctic Monkeys του. Μετά το blockbuster ΑΜ, o Alex γράφει κάπου στο Λ.Α. το Tranquility Base Hotel & Casino κι εμείς είχαμε την τύχη να ακούσουμε από κοντά τι σημαίνει έμπνευση.
Για όσους απογοητεύτηκαν από το το τελευταίο album των Αrctic Monkeys, έφτασε μόνο το live performanceτους για να μας πείσει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ένας Α.Τurner με μορφή Kenickie και αισθητική Bowie, μας άφησε άφωνους. Τα “μηχανάκια”, δε, των Arctic Monkeys, ήταν τόσο καλοκουρδισμένα που δεν άφησαν ούτε νότα, ούτε μπασογραμμή, ούτε χορδή, ούτε μπαγκέτα αδούλευτη, απροπόνητη, ανέτοιμη. Κι έτσι, ακόμα κι αν δεν είσαι φαν τους, ήξερες ότι παρακολουθούσες μια μοναδική συναυλία. Ξεκινώντας με το Four Out Of Five και παίζοντας One Poimt Perpspective, She Looks Like Fun, Star Treatment και, φυσικά το Tranquility Base Hotel & Casino από το τελευταίο τους album, Do I wanna Know και R U Mine από το AM αλλά και το πολυπόθητο The View From The Afternoon, τρέλαναν το Terra. Κάποια κομμάτια από Favorite Worst Nightmare και το Humbug τους έντυσαν με έναν απαράμιλλο δυναμισμό και ολοκλήρωσαν ένα υπέροχο show. Η κεντρική περσόνα, βέβαια, ήταν το κέντρο του σύμπαντος για περίπου μιάμιση ώρα. Όταν κάποια στιγμή κόλλησε κάπου το βλέμμα του, κορίτσια και αγόρια έλιωσαν και κρεμάστηκαν από τα χείλη του. Τα χέρια του, τα πόδια του, τα μαλλιά του. Μεγάλη γοητεία. Στο 505, το τελευταίο track του encore, συνέβη το πολυαναμενόμενο, ο Alex ανέβασε στο stage τον Miles Kane. Δεν θα μπορούσε να μην.
Ήταν και η καλύτερη στιγμή του Kane, τον οποίο παρακολουθήσαμε νωρίς το απόγευμα σε μια μέτρια εμφάνιση. Αν και πολύ ενεργητικός και εμφανώς χαρούμενος για το προσωπικό του επίτευγμα, δεν κατάφερε να μας συνεπάρει. Και όχι, δε έφταιγε το φως της μέρας. Απλά δεν τα κατάφερε. Ειδικά με διασκευή από Donna Summer και Hot Stuff.. Έμοιασε ο Τόνις Σφίνος του Rockwave. Κατά τ’ άλλα ήταν μια αξιοπρεπής εμφάνιση, αλλά σίγουρα δεν έδειξε κάτι διαφορετικό.
Και έτσι επικεντρωθήκαμε στους alt J, ή αλλιώς Δ, ή αλλιώς το lightshow της χρονιάς, ή αλλιώς τους Λονδρέζους που θέλουμε σαν τρελοί να δούμε ξανά. Ηλεκτρονικά ταξίδια με μπερδεμένα φωνητικά, fussιές και indie ύφος, θυμίζουν (όντως) Sigur Ros, που κάποιος, όχι τόσο καλμαρισμένος εγκέφαλος αποφάσισε να ρεμιξάρει. Άλλοτε downtempo, sexy ρυθμοί κι άλλοτε απανωτοί πειραματισμοί, άλλοτε σε έκαναν να κουνιέσαι σαν να ακούς Massive Attack και άλλοτε να χάσκεις μην ξέροντας πως να αντιδράσεις. Έπαιξαν πολλά από το An Awsome Wave, το ντεμπούτο που τους έδωσε τη δόξα, αρκετά από το This Is All Yours και 3WW, In Cold Bllod, Deadcrush και Pleader από το Relaxer που βγήκε πέρυσι. Ο κόσμος γνώριζε καλά τι παρακολουθούσε για αυτό πολλοί ήξεραν τους παράξενους, πολλές φορές αλλόκοτους στίχους και τους φώναζε δυνατά. Φάνηκε να διάλεξαν προσεχτικά το setlist τους, αν και ένας dj θα έλεγε ότι δεν είχε και τόση συνοχή. Παρόλ’ αυτά μας έδωσαν αυτό που ήθελαν, κι αυτό ήταν μια φοβερή παρουσία που ταίριαξε με το λυκόφως όσο σουρούπωνε στο Terra Vibe. Ο ένρηνος Joe Newman θυμίζει Άμις που φτιάχνει electronica, ενώ το Pitchfork τους έχει καταθάψει. Όμως οι alt J, είναι απλά υπέροχοι.
Η πρώτη μέρα του Rockwave 2018, ντύθηκε με μουσικάρες και έναν εξαιρετικό ήχο που δεν έμεινε θεατής που να μην τον σχολιάσει. Θα κρατήσουμε το εκκεντρικό θράσος του Alex Turner να κρατάει τις αναμνήσεις μας όμορφες και τα τερτίπια των alt J για να τους ψάξουμε ακόμα περισσότερο. Και θα προετοιμαστούμε για τις επόμενες δύο ημέρες του φεστιβάλ που θα είναι εντελώς διαφορετικές!
PS: Έτυχε να χάσω τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και να μείνω περίπου δύο ώρες παραπάνω στον ομορφότερο συναυλιακό χώρο της Αθήνας, προλαβαίνοντας τους καθαριστές που τσουγκράνιζαν τα άπειρα σκουπίδια που το κοινό είχε παρατήσει ξεδιάντροπα στο χώμα. Αξίζει να πληρώνουμε και ακριβά εισιτήρια και ακριβά ποτά για τους είκοσι ανθρώπους που σκουπίζουν σπιθαμή προς σπιθαμή το χώρο. Πέτα τα σκουπίδια σου έξω από τους γεμάτους κάδους, είναι προτιμότερο από το να τα παρατήσεις όπου σου ΄ρθει.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”73″ gal_title=”ROCKWAVE FESTIVAL DAY 1″]
